การพัฒนารูปแบบกลไกการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมของชุมชนในการสื่อสารภาวะวิกฤตจากสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด-19 ในพื้นที่ชายแดนใต้
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ประเมินศักยภาพการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมของชุมชนในพื้นที่ที่มีความเสี่ยงสูงและพื้นที่ที่มีความเสี่ยงต่ำในการสื่อสารภาวะวิกฤตจากสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด-19 ในพื้นที่ชายแดนใต้ 2) เปรียบเทียบรูปแบบการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมของชุมชนระหว่างพื้นที่ที่มีความเสี่ยงสูงและพื้นที่ที่มีความเสี่ยงต่ำในการสื่อสารภาวะวิกฤตจากสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด-19 ในพื้นที่ชายแดนใต้ และ 3) สร้างแบบสำหรับการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมในภาวะวิกฤตของชุมชนจากสถานการณ์การแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด-19 ในพื้นที่ชายแดนใต้ พื้นที่ศึกษา ได้แก่ ตำบลเขื่อนบางลาง อำเภอบันนังสตา จังหวัดยะลา และ ตำบลนาประดู่ อำเภอโคกโพธิ์ จังหวัดปัตตานี การวิจัยนี้ประกอบด้วยข้อมูลทั้งแบบเชิงคุณภาพและเชิงปริมาณ สำหรับข้อมูลเชิงคุณภาพใช้กลุ่มตัวอย่าง จำนวน 135 คน ส่วนข้อมูลเชิงปริมาณ เก็บแบบสอบถามจากกลุ่มตัวอย่างจำนวน 400 คน ผลการวิจัยพบว่า พื้นที่ที่มีความเสี่ยงสูงและพื้นที่ที่มีความเสี่ยงต่ำ พบศักยภาพการสื่อสารแบบมีส่วนร่วม 5 ด้าน ได้แก่ ด้านความเข้าใจประชาชน ด้านการประกาศที่ทันต่อการเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์ ด้านความเชื่อถือหรือไว้วางใจ ด้านเตรียมการและวางแผนเป็นขั้นตอน และด้านความโปร่งใสตรวจสอบได้ การรับรู้ของประชาชนทั้งก่อน ระหว่าง และหลังภาวะวิกฤตส่งผลต่อการสื่อสารแบบมีส่วนร่วม มีค่าความสามารถในการทำนาย (R2) ร้อยละ 55.5 โดยการสื่อสารภาวะวิกฤตระหว่างเกิดสถานการณ์ส่งผลต่อการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .001 ค่าน้ำหนักสัมประสิทธิ์สูงที่สุดเท่ากับ .459 โดยตัวแบบการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมในภาวะวิกฤตของชุมชนในพื้นที่ชายแดนใต้ ประกอบด้วย ปัจจัยนำเข้า กระบวนการ ผลผลิต และข้อมูลย้อนกลับ ผลที่ได้จากงานวิจัย ภาครัฐควรให้ความสำคัญกับอาสาสมัครสาธารณสุขประจำหมู่บ้าน โดยส่งเสริมบทบาทหน้าที่ด้านการช่วยคิดและร่วมกันวางแผนการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมกับประชาชน นอกจากนั้น ภาครัฐควรปรับเปลี่ยนและประยุกต์แผนหรือมาตรการต่าง ๆ ให้สอดคล้องกับความต้องการของประชาชนเพื่อลดความขัดแย้งของคนในชุมชน ทำหน้าที่ด้านการช่วยคิดและร่วมกันวางแผนการสื่อสารแบบมีส่วนร่วมกับประชาชน นอกจากนั้น ภาครัฐควรปรับเปลี่ยนและประยุกต์แผนหรือมาตรการต่าง ๆ ให้สอดคล้องกับความต้องการของประชาชนเพื่อลดความขัดแย้งของคนในชุมชน
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความทุกเรื่องจะได้รับการตรวจสอบความถูกต้องทางวิชาการโดยผู้ทรงคุณวุฒิ (peer review) ข้อความและบทความในวารสารหาดใหญ่วิชาการเป็นแนวคิดของผู้เขียน มิใช่ความคิดเห็นของคณะผู้จัดทำ และมิใช่ความรับผิดชอบของมหาวิทยาลัยหาดใหญ่ กองบรรณาธิการวารสารหาดใหญ่วิชาการ ไม่สงวนสิทธิ์การคัดลอกบทความเพื่อใช้ประโยชน์ทางวิชาการ แต่ให้อ้างอิงแสดงที่มาของบทความ
References
BBC News. (2021). Thailand reopens to tourists: PM tells we need to learn to live with COVID-19!. Retrieved from https://www.bbc.com/thai/thailand-58968273 [in Thai]
Berlo, D. K. (1960). The process of communication. New York: Rinejart & Winston.
Bernstein, J. (2016). The 10 steps of crisis communications. Retrieved from https://www.bernsteincrisismanagement.com/the-10-steps-of-crisis-communications/
Bickham, S., & Francis, D. (2021). The public’s perceptions of government officials’ communication in the wake of the Covid-19 pandemic. Journal of Creative Communications, 16(2), 190-202.
CDC. (2014). Crisis and emergency risk communication. Washington, D.C.: Centers for Disease Control and Prevention.
Chantana, S., & Wijitjammaree, N. (2022). New media communication strategies of the Public Health Ministry and public trust during the Covid-19 pandemic. Journal of MCU Nakhondhat, 9(5), 570-584. [in Thai]
Chia, J., & Synnott, G. (2012). An introduction to public relations and communication management (2nd ed.). Sydney: Oxford University Press.
Corrigan, P. W., Kerr, A., & Knudsen, L. (2005). The stigma of mental illness: Explanatory models and methods for change. Applied and Preventive Psychology, 11(3), 179-190.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). New York: Harper Collins.
Department of Health Service Support. (2008). Communication and crisis. Bangkok: The Agricultural Co-operative Federation of Thailand. [in Thai]
Hoy, W. K., & Miskel, G. C. (2012). Educational administration, theory, research and practice (7th ed.). Ankara: Nobel Publications.
Hyunyi, C. (2012). Health communication message design theory and practice. California: SAGE.
Jaidee, N. (2009). Development and expanding knowledge of health communication of health center staff in Nam Kean Subdistrict, Phu Pieng District, Nan Province (Doctoral dissertation). Chulalongkorn University, Bangkok. [in Thai]
Jobsri, S. (2021). Ministry of public health’s communication in the situation of Coronavirus Disease (COVID-19) pandemic. Journal of Communication Arts of STOU, 11(1), 13-29. [in Thai]
Keawthep, K. (2009). Nice tiny tools used in development work. Bangkok: Thai Research Fund. [in Thai]
Keawthep, K., Nilphuang K., & Jenjud, R. (2013). Communication, food, health. Bangkok: Thai Research Fund. [in Thai]
Khuean Bang Lang Subdistrict Municipality. (2020). Local development plan. Retrieved from https://www.banglangdamcity.go.th/datacenter/detail.php?news_id=527 [in Thai]
King, I. M. (1981). A theory for nursing: Systems, concepts, process. New York: John Wiley & Sons.
Laphirattanakun, W. (2009). Crisis public relations & crisis management: Strategies & tactics. Bangkok: Chulalongkorn University Press. [in Thai]
Laws, E., & Prideaux, B. (2006). Crisis management a suggested typology. Journal of Tourism and Travel Marketing, 19(2), 1-8.
Lule, E. (2003). Stigma and discrimination and HIV/AIDS: The plight of women and children. Retrieved from http://siteresources.worldbank.org/INTPRH/Resources/Stigma_Discrimination-rev.pdf
Lunenburg, F., & Ornstein. A. (2008). Educational administration: Concepts and practices. Belmont, CA: Wadsworth.
Matichon Online. (2020). Bannang Sata District accelerate to follow up the infected person. Retrieved from https://www.matichon.co.th/region/news_2168101 [in Thai]
Miles, M. B., & Huberman, A. M. (1994). Qualitative data analysis: An expanded sourcebook. Thousand Oaks, CA: Sage.
Mosoongnern, W., & Rojjanaprapayon, R. (2011). An investigation of the public health communication in response to the 2009 influenza outbreak by the Public Health Ministry of Thailand. Journal of Nursing and Education, 4(3), 2-15.
Na Phra Du Subdistrict Administrative Organization. (2020). Local development plan. Retrieved from http://www.naphradu.go.th/detail.php?id=504 [in Thai]
Na Phra Du Subdistrict Municipality. (2020). Local development plan. Retrieved from http://www.napradu.go.th/detail.php?id=312 [in Thai]
Naewna. (2020). The governor of Yala Province ordered the closure of all offices. Retrieved from https://www.naewna.com/local/482076 [in Thai]
Neuhauser, L., & Kreps, G. L. (2011). Rethinking communication in the e-health era. Journal of Health Psychology, 8(1), 7-23.
Palttala, P., & Vos, M. (2012). Quality indicators for crisis communication to support emergency management by public authorities. Contingencies and Crisis Management, 20(1), 39-51.
Phoonsiriwong, C., & Pitpreecha, R. (2013). Flood crisis communication management of state sector in Bangkok. Journal of Public Relations and Advertising, 6(1), 44-46. [in Thai]
Ratzan, S. C. (2011). Health communication: Beyond recognition to impact. Journal of Health Communication, 16(2), 109-111.
Rawinit, W. (2022). Content analysis of health communication under the COVID-19 crisis of the Department of Disease Control. Journal of Communication Arts Review, 26(2), 53-65. [in Thai]
Research and Development on Health Communication to the Public (2008). Health communication (2nd ed.). Bangkok: Health Systems Research Institute. [in Thai]
Ruler, B. (2018). Communication theory: An underrated pillar on which strategic communication rests. International Journal of Strategic Communication, 12(4), 367-381.
Slaikeu, K. (1984). Crisis invervention. MA: Allyn & Bacon.
Southern Border Provinces Administrative Centre. (2021). The secretary-general of the SBPAC held a meeting to closely monitor the situation of COVID-19 in the southern border provinces. Retrieved from http://www.sbpac.go.th/?p=74110
Srikasemsuk, P., & Taiphapoon, T. (2020). Internal communication strategy in crisis of state enterprises in Thailand. Journal of Communication Art, 38(1), 53-68. [in Thai]
Statista. (2022). Number of novel Coronavirus (COVID-19) deaths worldwide as of May 16, 2022, by country. Retrieved from https://www.statista.com/statistics/1093256/novel-coronavirus-2019ncov-deaths-worldwide-by-country/
Thai Health Academy. (2020). S-M-C-R the communication model, community knows how to fight COVID-19. Retrieved from https://thaihealth-partnership.com/?p=3851 [in Thai]
Thai Health Promotion Foundation. (2020). Concern of travelling across areas after relief phase 2. Retrieved from https://www.thaihealth.or.th/Content/52318-.html [in Thai]
Thanasomboonkij, P. (2008). Health communication (2nd ed.). Bangkok: Popular Health Communication System Research and Development. [in Thai]
Tirasriwat, A., & Mathew, A. (2023). Determinants of accounting students’ academic performance in online teaching and learning platforms during the COVID-19 pandemic. Hatyai Academic Journal, 21(1), 87-109. [in thai]
Ulmer, R. R., Sellnow, T. L., & Seeger, M. W. (2007). Effective crisis communication: Moving from crisis to opportunity. Thousand Oaks, CA: Sage.
United Nations Programme on HIV/AIDS [UNAIDS]. (2007). Reducing HIV stigma and discrimination: A critical part of national AIDS programmes. Geneva: Joint United Nations Programme on HIV/AIDS.
World Health Organization. (1996). Health promotion glossary. Geneva: WHO.
World Health Organization. (2008). World Health Organization outbreak communication planning guide. Geneva: WHO.