การยกระดับการท่องเที่ยวชุมชนบนฐานวัฒนธรรมวิถีพุทธอย่างยั่งยืน ในอำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี
DOI:
https://doi.org/10.14456/gjl.2025.10คำสำคัญ:
การท่องเที่ยวเชิงพุทธ, ความยั่งยืน, จังหวัดชลบุรีบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาการยกระดับการท่องเที่ยวชุมชนบนฐานวัฒนธรรมวิถีพุทธอย่างยั่งยืนในอำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี ใช้การวิจัยแบบผสานวิธี ระหว่างการวิจัยเชิงปริมาณ และการวิจัยเชิงคุณภาพ ประชากรกลุ่มตัวอย่าง คือ 1) ประชาชนในอำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี 400 คน 2) สัมภาษณ์ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ จำนวน 7 คน 3) การสนทนากลุ่ม จำนวน 5 คน 4) ผู้ทรงคุณวุฒิด้านแผนและนโยบาย จำนวน 20 คน โดยการสุ่มแบบเจาะจง มีเครื่องมือการวิจัย คือ 1) แบบสำรวจ 2) แบบสัมภาษณ์ 3) แบบประเมิน และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา ผลการวิจัยพบว่า 1) สภาพปัจจุบันและสภาพที่พึงประสงค์ ของการท่องเที่ยวชุมชนบนฐานวัฒนธรรมวิถีพุทธอย่างยั่งยืน ในอำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี ผลการวิจัยพบว่า มีค่าเฉลี่ยของสภาพที่พึงประสงค์มากกว่าสภาพปัจจุบันในทุกด้านและทุกประเด็น โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก ส่วนความต้องการจำเป็นของการยกระดับการท่องเที่ยว ด้านที่มีความเร่งด่วนที่ต้องได้รับการยกระดับการท่องเที่ยวมากที่สุด คือ ด้านความสามารถในการจัดโปรแกรมการท่องเที่ยว รองลงมาคือ ด้านความสามารถในการเข้าถึง และด้านที่ต้องการยกระดับน้อยที่สุดคือ ด้านสิ่งอำนวยความสะดวก 2) การพัฒนาแผนการยกระดับการท่องเที่ยวชุมชนบนฐานวัฒนธรรมวิถีพุทธอย่างยั่งยืน ในอำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี ประกอบด้วย 1 วิสัยทัศน์ 4 ยุทธศาสตร์ 10 กลยุทธ์ และ 50 โครงการ 3) การประเมินแผนการยกระดับการท่องเที่ยวชุมชนบนฐานวัฒนธรรมวิถีพุทธอย่างยั่งยืน ในอำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี ผลการวิจัยพบว่า มีความเหมาะสม ความเป็นไปได้ และความเป็นประโยชน์ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก และสามารถนำไปใช้ได้จริง
Downloads
เอกสารอ้างอิง
กฤษณา รักษาโฉม, แสวง นิลนามะ และพระมหาเกรียงศักดิ์ อินฺทปญฺโญ. (2560). การศึกษารูปแบบและกระบวนการจัดการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาในภาค ตะวันออกเฉียงเหนือ: กระบวนการเปลี่ยนแปลง “เส้นทางบุญ” สู่ “เส้นทาง ธรรม”. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
กรมศิลปากร. (2567). แหล่งข้อมูลโบราณคดี อำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี. https://www.finearts.go.
ชูสิทธิ์ ชูชาติ. (2544). รายงานการวิจัยรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในเขตลุ่มแม่น้ำวาง. สํานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย ชุดโครงสร้างความเข้มแข็งชุมชน, เชียงใหม่ : โครงการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม.
ณัทธีร์ ศรีดี, ปัญญา คล้ายเดช และดวงดี โอฐสู. (2560). การศึกษารูปแบบและกระบวนการจัดการท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาในภาคกลาง: กระบวนการ จัดการพุทธศิลป์ถิ่นสยามเพื่อความงามของจิตใจและปัญญา. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
ธง คำเกิด และคณะ. (2564). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนบนฐานรากวิถีชีวิตชุมชนอย่างยั่งยืน ของตำบลต้นตาล อำเภอสองพี่น้อง จังหวัดสุพรรณบุรี. รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลสุวรรณภูมิ.
ไพฑูรย์ พงศะบุตร และวิลาสวงศ์ พงศะบุตร. (2542). คู่มืออบรมมัคคุเทศก์. กรุงเทพมหานคร : คณะอักษรศาสตร์และโครงการศึกษาต่อเนื่องจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระชลญาณมุนี, (2567). การยกระดับการท่องเที่ยวชุมชนบนฐานวัฒนธรรมวิถีพุทธอย่างยั่งยืน ในอำเภอเมืองชลบุรี จังหวัดชลบุรี, พระนครศรีอยุทธยา : สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พรทิพย์ กิจเจริญไพศาล, (2553). การศึกษาทรัพยากรท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของชุมชนชาวมอญเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศในจังหวัดปทุมธานี. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
สุดถนอม ตันเจริญ. (2560). การจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. การประชุมวิชาการระดับชาติด้านการจัดการ คณะวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา ครั้งที่ 1 . กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยราชภัฏบ้านสมเด็จเจ้าพระยา.
สมประสงค์ อ่อนแสง. (2562). เอกลักษณ์และคุณค่าของทรัพยากรการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม, (พิมพ์ครั้งที่ 8). นนทบุรี : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
สมยศ นาวีการ. (2555). การบริหารเชิงกลยุทธ์และนโยบายธุรกิจ, กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์กรุงธนพัฒน์.
อุทิศ ขาวเธียร. (2546). การวางแผนกลยุทธ์. กรุงเทพมหานคร : ค่ายสุทธาการพิมพ์.
สำนักงานสภาพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2561). แผนแม่บทภายใต้ยุทธศาสตร์ชาติ (16) ประเด็นเศรษฐกิจฐานราก (พ.ศ.2561-2580). http://nscr.nesdc.go.th/masterplans-16/
Best and Kahn James V. (1993). Research in Education. 7th ed. Boston : Allyn and Bacon.
Buhalis, D. (2000). Marketing the competitive destination in the future. Tourism Management Vol. 21 No.1. pp. 97-116.
Pike Steven D., (2008). Destination Marketing : anintegrated marketing communication approach, Butterworth – Heinmann, Burlington, MA.
Yamane, Taro. (1967). Statistics, An Introductory Analysis, 2nd Ed., New York : Harper and Row.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารการบริหารปกครอง มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.




