แท้จริงแล้วกฎหมายเป็นเครื่องมือหรืออุปสรรคสำหรับการบริหารทรัพยากรมนุษย์ภาครัฐของไทย
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอประเด็นและหลักกฎหมายที่มีผลกระทบต่อการบริหารทรัพยากรมนุษย์ผ่านมุมมองแนวคิดทฤษฎีทางทรัพยากรมนุษย์ เนื่องจากกฎหมายมีผลกระทบโดยตรงต่อบุคลากรภาครัฐ การออกกฎหมายจึงจำเป็นต้องมีการกำหนดเป้าหมายของการดำเนินการและผลสัมฤทธิ์ในการจัดทำบริการสาธารณะที่ต้องการให้เกิดขึ้นอย่างชัดเจนแล้วจึงทำการศึกษาวิเคราะห์ถึงสภาพปัญหาในปัจจุบันขององค์กรของรัฐนั้น ๆ ที่เป็นอุปสรรคต่อการบรรลุเป้าหมาย รวมทั้งต้องพยากรณ์ถึงฉากทัศน์ที่อาจเกิดขึ้นภายหลังจากกฎหมายนั้นมีผลใช้บังคับแล้วเพื่อหาแนวทางในการป้องกันประกอบกันด้วย กฎหมายจึงสามารถทำหน้าที่ผลักดันผลการดำเนินการที่เป็นเลิศให้กับองค์กรของรัฐได้ ประการสุดท้ายบทความนี้จะชี้ให้เห็นว่ากฎหมายในปัจจุบันเป็นเครื่องมือหรืออุปสรรคในการบริหารทรัพยากรมนุษย์อย่างไร เนื่องจากกฎหมายทำหน้าที่ทั้งการสร้างกรอบการทำงาน การป้องกัน และการปกป้องที่จำเป็นสำหรับบุคลากรภาครัฐ แต่ก็อาจทำให้เกิดความท้าทายเนื่องจากการปฏิบัติตามกฎหมายที่ซับซ้อน กระบวนการที่ช้า และขาดความยืดหยุ่น ดังนั้น การสร้างสมดุลระหว่างข้อกำหนดทางกฎหมายและการคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพกับความคล่องตัวและนวัตกรรมถือเป็นสิ่งสำคัญสำหรับองค์กรภาครัฐในการบริหารทรัพยากรมนุษย์ในยุคดิจิทัลอย่างมีประสิทธิภาพ ทั้งนี้ เพื่อเป็นประโยชน์ต่อการพัฒนากฎหมายที่เกี่ยวข้องให้สอดคล้องกับเป้าหมายในการบริหารทรัพยากรมนุษย์
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution 4.0 International License.
O ความคิดเห็นใดๆ ที่ลงตีพิมพ์ใน CMU Journal of Law and Social Sciences เป็นของผู้เขียน (ความคิดเห็นใดๆ ของผู้เขียน กองบรรณาธิการ CMU Journal of Law and Social Sciences ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย)
O กองบรรณาธิการ CMU Journal of Law and Social Sciences ไม่สงวนสิทธิ์ในการคัดลอกแต่ให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
เอกสารอ้างอิง
Donahue, Amy K., Selden, Sally, and Ingraham, Patricia W. “Measuring Government Management Capacity: A Comparative Analysis of City Human Resources Management Systems.” Journal of Public Administration Research and Theory 10 (2000): 381-412.
Georgellis, Y., Iossa, E. and Tabvuma, V. “Crowding Out Intrinsic Motivation in the Public Sector.” Journal of Public Administration Research and Theory 21, no.3 (2011): 473-493.
Ingraham, P. W. and Rubaii-Barrett, N. “Human Resource Management as a Core Dimension of Public Administration.” Foundations of Public Administration Series 28 (2007).
Irpan, Khuzaini M. and Shaddi, Syahrial. “Governance of Human Resources Management in the Digital Era.” Journal of Business and Management Studies 5, no.3 (2022): 80-96.
Khwaja, Ahmed and Yang, Nathan. “Quantifying the Link between Employee Engagement, and Customer Satisfaction and Retention in the Car Rental Industry.” Quantitative Marketing and Economics 20 (2022): 275.
Knies, E., Boselie, P., Gould-Williams, J., and Vandenabeele, W. “Strategic Human Resource Management and Public Sector Performance: Context Matters.” The International Journal of Human Resource Management (2017): 1-13.
Robbins, Stephen P. and Judge, Timothy A. Essentials of Organizational Behavior. 8th ed. Esswx: Pearson Education, 2012.
Shi, Shuyu. “The Reform of Human Resource System in the Public Sector under the New Public Management System.” SHS Web of Conferences 154. Accessed January 9, 2024, https://doi.org/10.1051/shsconf/202315401007.
Suazo, Mark M., Martínez, Patricia G., and Sandoval, Rudy. “Creating Psychological and Legal Contracts Through Human Resource Practices: A Signaling Theory Perspective.” Human Resource Management Review 19 (2009): 154-166.
Zhang, Jie and Chen, Zhisheng. “Exploring Human Resource Management Digital Transformation in the Digital Age.” Journal of the Knowledge Economy (2023). Accessed January 9, 2024, https://doi.org/10.1007/s13132-023-01214-y.
กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (ร่าง) ประกาศกระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม เรื่อง แนวทางการเคลื่อนย้ายและแลกเปลี่ยนบุคลากร พ.ศ. …. กรุงเทพฯ: กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม, เอกสารอัดสำเนา.
กิตติศักดิ์ รัมมะณะกัจจะ และพรชัย เลื่อนฉวี. “ปัญหาทางกฎหมายเกี่ยวกับการบริหารงานบุคคลและระบบพิทักษ์คุณธรรมของข้าราชการและลูกจ้างในสำนักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ” วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุม, 2559.
กุลธิดา มาลาม. “ความแปรเปลี่ยนของกระบวนทัศน์ทางรัฐประศาสนศาสตร์กับการบริหารทรัพยากรมนุษย์ในภาครัฐ.” วารสารสังคมศาสตร์บูรณาการ มหาวิทยาลัยมหิดล 9, ฉ. 1 (มกราคม–มิถุนายน 2565): 104-119.
จิรประภา อัครบวร. งานทรัพยากรมนุษย์ในยุค 5.0. กรุงเทพฯ: กรกนกการพิมพ์, 2565.
ทิพวรรณ หล่อสุวรรณรัตน์, สุขยืน เทพทอง, อานุภาพ รักษ์สุวรรณ, ฉัตรชัย
ศิริสมบูรณ์ลาภ, ชีรีน สุไลมาน, และกิตติ มิลำเอียง. โครงการวิเคราะห์บทบาทเพื่อการเรียนรู้และพัฒนา 15 หน่วยงานรัฐ ตามพระราชบัญญัติเฉพาะ. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ, 2558.
นันทวัฒน์ บรมานันท์. หลักกฎหมายปกครองเกี่ยวกับบริการสาธารณะ. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพฯ: วิญญูชน, 2560.
บรรเจิด สิงคะเนติ. หลักกฎหมายเกี่ยวกับการควบคุมฝ่ายปกครอง. พิมพ์ครั้งที่ 7. กรุงเทพฯ: วิญญูชน, 2563.
บรรเจิด สิงคะเนติ. หลักกฎหมายมหาชน หลักนิติธรรม/นิติรัฐ ในฐานะ “เกณฑ์” จำกัดอำนาจรัฐ. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ: วิญญูชน, 2561.
ปภาณภณ ปภังกรภูรินท์. การมีส่วนร่วมในการบริหารงานภายในองค์การกับความผูกพันต่อองค์การของบุคลากรสายสนับสนุน สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์. กรุงเทพฯ: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์, 2560.
เพลินตา ตันรังสรรค. “การประเมินผลสัมฤทธิ์ของกฎหมายตามพระราชบัญญัติหลักเกณฑ์การจัดทำร่างกฎหมายและการประเมินผลสัมฤทธิ์ของกฎหมาย พ.ศ. 2562” การสัมมนา เรื่อง “การประเมินผลสัมฤทธิ์ของกฎหมายตามพระราชบัญญัติ หลักเกณฑ์การจัดทำร่างกฎหมายและการประเมินผลสัมฤทธิ์ของกฎหมาย พ.ศ. 2562” ณ ห้องบอลรูม ชั้น 4 โรงแรมคอนราด กรุงเทพมหานคร, 21 สิงหาคม 2563. 62-63.
ภัสวรรณ อุชุพงศ์อมร. “ความเป็นกลางของเจ้าหน้าที่ในการพิจารณาทางปกครอง.” วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย 8, ฉ.1 (2559): 482.
วรเจตน์ ภาคีรัตน์. คำสอนว่าด้วยรัฐและหลักกฎหมายมหาชน. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: อ่านกฎหมาย, 2564.
วิชาญ ทรงราษี. พระครูใบฎีกา และเสาวลักษณ์ โกศลกิตติอัมพร. “การพัฒนาประสิทธิภาพและคุณภาพของการปฏิบัติงานภาครัฐ.” วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น 5, ฉ.3 (2564): 61-72.
สำนักงาน ก.พ.. ศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร. “กำลังคนภาครัฐ 2566.” สำนักงาน ก.พ. สืบค้นเมื่อวันที่ 21 กันยายน 2568 https://www.ocsc.go.th
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา (ก.ค.ศ.). หลักเกณฑ์และวิธีการเปลี่ยนตำแหน่ง การย้าย และการโอนข้าราชการครูและบุคลากรทางการศึกษา และการย้ายข้าราชการพลเรือนสามัญไปบรรจุและแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งบุคลากรทางการศึกษาอื่นตามมาตรา 38 ค. (2). หนังสือสำนักงาน ก.ค.ศ. ที่ ศธ 0206.5/ว 30 ลงวันที่ 28 กันยายน 2560. กรุงเทพฯ: สำนักงาน ก.ค.ศ., 2560.
หทัยรัตน์ เนาว์พิริยวัฒน์. “การมอบอำนาจให้ฝ่ายบริหารตรากฎหมายลำดับรอง.” วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2552.
