การวิจัยและพัฒนาการขยายโอกาสอุตสาหกรรมโรงแรมไทย
DOI:
https://doi.org/10.14456//psruhss.2021.8คำสำคัญ:
การขยายโอกาส, อุตสาหกรรมโรงแรมไทยบทคัดย่อ
บทความการวิจัยและพัฒนาการขยายโอกาสอุตสาหกรรมโรงแรมไทยนี้ มีวัตถุประสงค์หลัก 3 ประการ ได้แก่ 1) เพื่อนำเสนอสารสนเทศสำหรับการตัดสินใจเกี่ยวกับการพัฒนาและขยายโอกาสโรงแรมไทย 2) เพื่อประเมินคุณค่าของการจัดการเสริมพลังของอุตสาหกรรมโรงแรมไทย และ 3) เพื่อประเมินทางเลือกสำหรับการตัดสินใจเกี่ยวกับการพัฒนาและขยายโอกาสโรงแรมไทย บทความฉบับนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยการสัมภาษณ์เชิงลึกกับกลุ่มเป้าหมาย 3 กลุ่ม ประกอบด้วย กลุ่มผู้ประกอบการโรงแรมไทยภาคตะวันออก กลุ่มอาจารย์และนักวิชาการจากสถาบันการศึกษา และกลุ่มตัวแทนจากหน่วยงานภาครัฐ จากนั้นนำข้อมูลที่ได้มาประมวลผลโดยวิธีวิเคราะห์เนื้อหา ผลการศึกษาพบว่า มีปัจจัยบวกและโอกาสสนับสนุนต่อการพัฒนาและเติบโตต่ออุตสาหกรรมโรงแรมไทยหลายปัจจัย ในขณะเดียวกัน ปัญหาและอุปสรรคที่ภาคธุรกิจประสบอยู่ก็มีหลายปัจจัยเช่นกัน โดยผู้ประกอบการธุรกิจโรงแรมมีการรวมตัวกันเพื่อแก้ปัญหา โดยใช้แนวทางการจัดการเสริมพลัง เพื่อสร้างคุณค่าในกระบวนการเรียนรู้ เพื่อทราบความต้องการและเป้าหมายของกลุ่ม รวมถึงวิธีแก้ปัญหา และนำข้อเสนอของกลุ่มประสานไปยังหน่วยงานภาครัฐที่เกี่ยวข้อง ผลสรุปจากการสัมภาษณ์ ได้นำเสนอแนวทางการพัฒนาและขยายโอกาสอุตสาหกรรมโรงแรมไทย โดยการจัดตั้งคณะกรรมการนโยบายจัดทำแผนแม่บทอุตสาหกรรมโรงแรมไทย ที่หน่วยงานทุกภาคส่วนมีส่วนร่วม และนำเสนอแผนดำเนินงานตามกลยุทธ์ทางเลือก 4 แนวทาง เพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขัน ให้กับผู้ประกอบการธุรกิจโรงแรมไทยในอนาคต
เอกสารอ้างอิง
บุญธรรม กิจปรีดาบริสุทธ์. (2551). ระเบียบวิธีการวิจัยทางสังคมศาสตร์ (พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: จามจุรีโปรดักท์.
ยุทธนา สมลา. (2549). การบริหารจัดการแหล่งพักอาศัยแบบโฮมสเตย์ ตามแนวทางปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง: กรณีศึกษา หมู่บ้านบุไพร อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา (วิทยานิพนธ์เคหพัฒนาศาสตรมหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
รักษ์พงศ์ วงศาโรจน์, สุวรรณี ตรีวัฒนาวงศ์ และอัจฉรียา ศักดิ์นรงค์. (2551). บทบาทขององค์กรภาครัฐหลักที่มีต่อการพัฒนากิจกรรมการท่องเที่ยวทางธรรมชาติ อย่างยั่งยืนบนพื้นที่เกาะช้าง กิ่งอำเภอเกาะช้าง จังหวัดตราด. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 1, 1-13.
ศักดิ์ชัย เศรษฐ์อนวัช. (2554). โครงการศึกษาความสามารถในการแข่งขันของธุรกิจการให้เช่าที่พักในพื้นที่จังหวัดท่องเที่ยว: กรณีศึกษากรุงเทพมหานครและชลบุรี (เมืองพัทยา). วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา, 19(32), 91-109).
ศุภกร ประทุมถิ่น. (2551). การศึกษาปัจจัยที่เอื้อต่อการจัดการการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรมแบบยั่งยืนตามแนวพระราชดำริเศรษฐกิจพอเพียง (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
สุขโชค ทองสุข อุฬาร. (2561). การบริหารเชิงกลยุทธ์ ความหมาย นิยาม และการอธิบาย. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 12(2), 308-318.
Buhalis, D. (1998). Information Technologies in tourism: Implications for the tourism curriculum. Retrieved January 11, 2020, from Information and Communication Technologies in Tourism. https://www.researchgate.net/publication/290617815.
Department of Business Development. (2018). Hotels, Resorts and Suites Business. Business Analysis. Retrieved August 15, 2020, from https://www.dbd.go.th/download/
document_file/Statisic/2561/T26/T26_201808.pdf.
Elena, E., & Christian, M. (2010). Marketing as support tool for public administration. Retrieved January 4, 2020, from https://www.researchgate.net/publication/46542839.
Fetterman, D. M. (1996). Empowerment evaluation: An introduction to theory and practice. In Fetterman, D. M., Kaftarian, S. J., & Wandersman, A. (Eds.). Empowerment evaluation: Knowledge and tools for self-assessment & accountability. Thousand Oaks, CA: Sage.
Khanalizadeh, B. (2018). The Effects of Hotel Development on Tourism industry: Evidence Iran. Retrieved October 11, 2020, from https://www.researchgate.net/publication/328018292.
Shaik Azahar Shaik Hussain, & Nor Salwani Binti Mat Arsad. (2016). IMPACT OF TOURISM ON LOCAL PEOPLE IN PENGKALAN GAWI, TASIK KENYIR. Retrieved September 11, 2020, from https://www.researchgate.net/publication/318108111.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความหรือข้อคิดเห็นใดใดที่ปรากฏในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงครามเป็นวรรณกรรมของผู้เขียน ซึ่งบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
