การพัฒนาทักษะการอ่านตีความวรรณคดีไทยของนักเรียนระดับมัธยมศึกษาปีที่ 1-6 ด้วยนวัตกรรม บทเพลงพรรณไม้ในวรรณคดีไทย
DOI:
https://doi.org/10.14456//psruhss.2021.11คำสำคัญ:
การอ่านตีความ, บทเพลงพรรณไม้ในวรรณคดีไทยบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อพัฒนานวัตกรรมบทเพลงพรรณไม้ในวรรณคดีไทย ให้มีประสิทธิภาพตามเกณฑ์ 80/80 2) เพื่อเปรียบเทียบความสามารถในการอ่านตีความเนื้อหาวรรณคดีซึ่งมีชื่อพรรณไม้ปรากฏอยู่ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 - 6 ก่อนเรียนและหลังเรียนด้วยบทเพลงพรรณไม้ในวรรณคดีไทย และ 3) เพื่อศึกษาความคิดเห็นของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 - 6 ที่มีต่อการจัดการเรียนรู้ด้วยบทเพลงพรรณไม้ในวรรณคดีไทย กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย คือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1–6 จำนวน 32 คน เป็นการวิจัยเชิงทดลอง แบบกลุ่มเดียวทดสอบก่อนและหลังเรียน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ 1) นวัตกรรมบทเพลงพรรณไม้ในวรรณคดีไทย จำนวน 1 ชุด ประกอบด้วย 10 บทเพลง ตามระดับชั้น 2) แผนการจัดการเรียนรู้กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย หัวข้อการอ่านตีความวรรณคดีไทยโดยใช้บทเพลงพรรณไม้ในวรรณคดีไทย และ 3) แบบทดสอบวัดความสามารถในการอ่านตีความเนื้อหาวรรณคดีซึ่งมีชื่อพรรณไม้ปรากฏอยู่ก่อนเรียนและหลังเรียน 1 ชุด เป็นแบบทดสอบแบบเลือกคำตอบ (ปรนัย) ผลการวิจัยพบว่า 1) นวัตกรรมบทเพลงพรรณไม้ในวรรณคดีไทย มีประสิทธิภาพเท่ากับ 84/87.50 2) ความสามารถในการอ่านตีความของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 - 6 ที่จัดการเรียนรู้ด้วยนวัตกรรมบทเพลงพรรณไม้ในวรรณคดีไทย ไม่ต่ำกว่าร้อยละ 80 จำนวน 29 คน คิดเป็นร้อยละ 90.63 และ 3) นักเรียนมีความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้ด้วยนวัตกรรมบทเพลงพรรณไม้ในวรรณคดีไทยในภาพรวมในระดับมาก
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2551). หลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทยจำกัด.
กระแส มาลยาภรณ์. (2532). วรรณคดีเปรียบเทียบเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: โรงเรียนสตรีเนติศึกษา แผนกการพิมพ์.
กรรณิการณ์ ฤทธิเดช. (2525). การสร้างหนังสือสำหรับเด็ก. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยครูบ้านสมเด็จเจ้าพระยา.
กัลยา ยวนมาลัย. (2539). การอ่านเพื่อชีวิต. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
กรมวิชาการ. (2546). หนังสือเรียนรายวิชาพื้นฐาน วรรณคดีวิจักษ์กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทยชั้นมัธยมศึกษา ปีที่ 2. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
โกชัย สาริกบุตร. (2521). การสร้างความสามารถในการอ่าน. เชียงใหม่: สถาบันราชภัฏเชียงใหม่.
ดวงมน จิตร์จำนงค์. (2541). สุนทรียภาพในภาษาไทย. กรุงเทพฯ: ศยาม.
ประสิทธิ์ เลียวสิริพงศ์. (2530). ความสัมพันธ์ระหว่างภาษากับดนตรี. กรุงเทพฯ: ถนนดนตรี.
พิทยา ลิ้มมณี. (2537). การอ่านตีความ. กรงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
พรรณทิพย์ ต้นเถา. (2539). การเปรียบเทียบกลวิธีการอ่านตีความบทร้อยกรองภาษาไทยของนักเรียน
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ที่มีความสามารถในการอ่านแตกต่างกัน (วิทยานิพนธ์ครุศาสตรมหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
พงศกร สมมิตร. (2562). ต้นแบบนวัตกรรม บทเพลงพรรณไม้ในวรรณคดีไทยเพื่อประยุกต์ใช้ในการเรียนการสอนวรรณคดีไทย สำหรับนักเรียนระดับมัธยมศึกษา จังหวัดเชียงราย. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 3 พ.ศ. 2562 “ความท้าทายของอุดมศึกษาในการผลิตนักศึกษา ระดับบัณฑิตศึกษาในศตวรรษที่ 21”. บุรีรัมย์: มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์.
ไพบูลย์ มูลดี. (2546). การพัฒนาแผนการเรียนรู้และแบบฝึกทักษะการเขียนสะกดคำที่ไม่ตรงตามมาตราตัวสะกด (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.
ยุรฉัตร บุญสนิท. (2544). ปัญหาการเรียนการสอนวรรณคดีไทยในยุคปฏิรูปการศึกษา. วารสารภาษาและหนังสือ, 32(3), 56-60.
วรรณภา ไชยวรรณ. (2549). การพัฒนาแผนการอ่านและการเขียนภาษาไทยเรื่องอักษรควบและอักษรนำสำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 โดยใช้แบบฝึกทักษะ (การศึกษาค้นคว้าอิสระการศึกษามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, มหาสารคาม.
ศรีวิไล ดอกจันทร์. (2529). การสอนวรรณคดีและวรรณกรรมไทย. เชียงใหม่: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
สุกรี รอดโพธิ์ทอง. (2544). การพัฒนาบทเรียนคอมพิวเตอร์ช่วยสอน : ความรู้เกี่ยวกับสื่อมัลติมีเดียร์เพื่อการศึกษา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว.
สุจริต เพียรชอบ และสายใจ อินทรัมพรรย์. (2522). วิธีการสอนภาษาไทยระดับมัธยมศึกษา. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
สุจริต เพียรชอบ. (2540). การพัฒนาการสอนภาษาไทย. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมพร มันตะสูตร แพ่งพิพัฒน์. (2540). การเขียนเพื่อการสื่อสาร. กรุงเทพฯ: โอเดียนสโตร์.
Guilford, J. P. (1956). Fundamental Statistics in Psychology and Education (3rd ed.). New York: McGraw – Hill.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความหรือข้อคิดเห็นใดใดที่ปรากฏในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงครามเป็นวรรณกรรมของผู้เขียน ซึ่งบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม


