แนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวสู่การเป็นแหล่งเรียนรู้ของผู้ประกอบการผลิตกวางเชิงพาณิชย์ กรณีศึกษา ภักดีฟาร์ม อำเภอวังทอง จังหวัดพิษณุโลก
DOI:
https://doi.org/10.14456/psruhss.2022.8คำสำคัญ:
การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยว , แหล่งเรียนรู้ , ผู้ประกอบการผลิตกวางเชิงพาณิชย์บทคัดย่อ
งานวิจัยเชิงคุณภาพนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาพฤติกรรมการท่องเที่ยวและความพึงพอใจของนักท่องเที่ยวต่อผู้ประกอบการผลิตกวางเชิงพาณิชย์ และ 2) หาแนวทางการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวของผู้ประกอบการผลิตกวางเชิงพาณิชย์สู่การเป็นแหล่งเรียนรู้ กลุ่มตัวอย่างในการศึกษาวิจัย ประกอบด้วย นักท่องเที่ยวที่เดินทางมาเที่ยว ณ ภักดีฟาร์ม อำเภอวังทอง จังหวัดพิษณุโลก จำนวน 97 คน ผู้ประกอบการ ผลิตกวางเชิงพาณิชย์จำนวน 1 คน ชาวบ้านจำนวน 10 คน และกลุ่มผู้นำชุมชนบ้านซำตะเคียน ตำบลวังนกแอ่น อำเภอวังทอง จังหวัดพิษณุโลก จำนวน 4 คน ซึ่งได้รับการสุ่มเลือกแบบจำเพาะเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย แบบสอบถาม และการสนทนากลุ่ม โดยสถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูลสำหรับวิจัย ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหาตามประเด็นที่ต้องการศึกษาวิจัย ผลการวิจัยพบว่า 1) นักท่องเที่ยวมีความพึงพอใจในการท่องเที่ยวต่อผู้ประกอบการผลิตกวางเชิงพาณิชย์ ภักดีฟาร์ม ตำบลวังนกแอ่น อำเภอวังทอง จังหวัดพิษณุโลก ในระดับมาก มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.07 พิจารณาภาพรวมรายด้าน พบว่า นักท่องเที่ยวมีความพึงพอใจด้านการให้บริการมากที่สุด มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ 4.14 และ 2) จากการสนทนากลุ่มได้แนวทางในการสร้างแหล่งเรียนรู้โดยให้มีการศึกษา สำรวจและรวบรวมข้อมูลเรื่องกวาง ประวัติความเป็นมาและแหล่งท่องเที่ยวในชุมชนและนำข้อมูลที่ได้มาจัดรวบรวมและนำเสนอในรูปแบบที่เหมาะสมผ่านสื่อต่าง ๆ รวมถึงจัดให้มีลานกิจกรรมหรือสถานที่สำหรับส่งเสริมการเรียนรู้ของนักท่องเที่ยว สร้างกิจกรรมและเส้นทางการท่องเที่ยวที่มีความเชื่อมโยงกับแหล่งท่องเที่ยวอื่นในชุมชน ผลการวิจัยช้างต้นให้แนวทางที่เป็นประโยชน์สำหรับการพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวสู่การเป็นแหล่งเรียนรู้ในชุมชน เพื่อเป็นการสร้างโอกาสทางการเรียนรู้ที่หลากหลาย ผ่านประสบการณ์การท่องเที่ยวและวิถีของชุมชน อันจะเป็นการส่งเสริมการเรียนรู้ตลอดชีวิต
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2560). แผนพัฒนาการท่องเที่ยว ฉบับที่ 2 (พ.ศ. 2560-2564). สืบค้น 2 มีนาคม 2563, จาก https://www.mots.go.th/download/article/article_20170320150102.pdf
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2562). แผนปฏิบัติการส่งเสริมการท่องเที่ยวประจำปี 2562. สืบค้น 2 มีนาคม 2563, จาก http://www.oic.go.th
จินดารัตน์ โพธิ์นอก. (2557). กลุ่มอายุ. สืบค้น 10 เมษายน 2563, จาก https://www.orst.go.th/royin/?m=i
จุฑาธิปต์ จันทร์เอียด, อังสุมาลิน จำนงชอบ, ณัฏฐพัชร มณีโรจน์, และวุฒิพงษ์ ทองก้อน. (2560). รูปแบบที่ส่งผลต่อความสำเร็จของการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอย่างยั่งยืนของชุมชนบางกระเจ้า จังหวัดสมุทรปราการ. Christian University of Thailand Journal, 24(4), 548-561.
เฉลิมรัชต เข็มราช. (2558). ปัจจัยที่มีผลต่อพฤติกรรมการเลือกสถานที่ท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวชาวไทยในการเลือกสถานที่ท่องเที่ยวแบบมนุษย์สร้างขึ้น: กรณีศึกษา อำเภอชะอำ จังหวัดเพชรบุรี และอำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. วารสารมหาวิทยาลัยพายัพ, 25(2), 37-53.
โชค บูลกุล. (2556). เข้าใจวิถี "เกษตรกรรมสีเขียว" ผ่านการท่องเที่ยวฟาร์มโชคชัย. วารสารบริหารธุรกิจ เศรษฐศาสตร์ และการสื่อสาร, 8(1), 14-16.
ปิรันธ์ ชิณโชติ, และพิทักษ์ ศิริวงศ์. (2559). เส้นทางสู่ความสำเร็จ “ฟาร์มแกะในตำนาน ซีนเนอรี่ วินเทจ ฟาร์ม”. วารสาร Veridian E-Journal มหาวิทยาลัยศิลปากร, 9(1), 981-983.
พรรณงาม ใจรักษศักดิ์. (2561). นวัตกรรมกำรจัดการเรียนรู้เชิงบูรณาการนอกห้องเรียน: เปิดห้องเรียนสู่แหล่งเรียนรู้. วารสารครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 46(3), 436-455.
รุ่งรัตน์ หัตถกรรม, ราเมศร์ พรหมชาติ, นรินทร์ เจตธำรง, วีรากร รัตกูล, และกนกเกล้า แกล้วกล้า. (2560). การพัฒนาองค์ประกอบและตัวชี้วัดความสุขมวลรวมของการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน. วารสารสหวิทยาการจัดการ, 1(1), 99-108.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ และการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2560). การสำรวจพฤติกรรมการเดินทางท่องเที่ยวของชาวไทย พ.ศ. 2560 ในรอบปี 2559 (รายงานผลการวิจัย). กรุงเทพ: สำนักสถิติพยากรณ์ สำนักงานสถิติแห่งชาติ.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2020 วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความหรือข้อคิดเห็นใดใดที่ปรากฏในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงครามเป็นวรรณกรรมของผู้เขียน ซึ่งบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม


