รูปแบบโครงสร้างความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างบริบทองค์กรและสมรรถนะทางวิชาชีพของหัวหน้าแผนกครัวที่ส่งผลต่อผลการดำเนินงานขององค์กรธุรกิจร้านอาหาร

วิชิต   อู่อ้น; วรพล อิทธิคเณศร

doi:10.14456/psruhss.2022.48

ผู้แต่ง

วิชิต อู่อ้น วิทยาลัยบัณฑิตศึกษาด้านการจัดการ มหาวิทยาลัยศรีปทุม กรุงเทพฯ 10900
วรพล อิทธิคเณศร วิทยาลัยบัณฑิตศึกษาด้านการจัดการ มหาวิทยาลัยศรีปทุม กรุงเทพฯ 10900

DOI:

https://doi.org/10.14456/psruhss.2022.48

คำสำคัญ:

สมรรถนะทางวิชาชีพ , วัฒนธรรมองค์กร , บรรยากาศองค์กร , ผลการดำเนินงาน

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) พัฒนารูปแบบโครงสร้างความสัมพันธ์เชิงสาเหตุระหว่างบริบทองค์กร และสมรรถนะทางวิชาชีพของหัวหน้าแผนกครัว ที่ส่งผลต่อผลการดำเนินงานขององค์กร ในองค์กรธุรกิจร้านอาหาร
2) ทดสอบความกลมกลืนระหว่าง รูปแบบโครงสร้างความสัมพันธ์เชิงสาเหตุฯ กับข้อมูลเชิงประจักษ์ กลุ่มตัวอย่าง คือ หัวหน้าแผนกครัว ตำแหน่ง เชฟและเป็นสมาชิกในสมาคมเชฟแห่งประเทศไทย ในเขตกรุงเทพและปริมณฑลจำนวน 556 คน ได้มาโดยใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบชั้นภูมิ (Stratified Sampling) เครื่องมือการวิจัยเป็นแบบสอบถามมาตราส่วนประมาณค่า 5 ระดับ วิธีการทางสถิติที่ใช้วิเคราะห์ข้อมูล คือ การวิเคราะห์รูปแบบสมการโครงสร้าง (Structural Equation Model : SEM) ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบโครงสร้างความสัมพันธ์เชิงสาเหตุฯ มีความสอดคล้องกับข้อมูลเชิงประจักษ์ โดยมีค่าดัชนีความสอดคล้อง ดังนี้ p-value = 0.18 RMSEA= 0.014 RMR= .0034 NFI=1 NNFI=1 GFI=.97 AGFI=.97 ตัวแปรอิสระทุกตัวสามารถอธิบายความแปรปรวนของผลการดำเนินงานขององค์กร ได้ ร้อยละ 89 โดยวัฒนธรรมองค์กรส่งผลโดยตรงต่อองค์กรแห่งความสุขและสมรรถนะทางวิชาชีพ และส่งผลทางอ้อมต่อผลการดำเนินงานขององค์กร ในขณะที่บรรยากาศองค์กรส่งผลโดยตรงต่อองค์กรแห่งความสุขและผลการดำเนินงานขององค์กร และสมรรถนะทางวิชาชีพส่งผลโดยตรงต่อผลการดำเนินงานขององค์กรอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับนัยสำคัญ .01

เอกสารอ้างอิง

จารุวรรณ ประดา. (2545). ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคล วัฒนธรรมองค์การลักษณะ สร้างสรรค์ ความพร้อมขององค์การกับความยึดมั่นผูกพันขององค์การ ตามการรับรู้ของ พยาบาลวิชาชีพ โรงพยาบาลจิตเวช. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ไพฑูรย์ สินลารัตน์. ( 2558). ศาสตร์การคิด.พิมพ์ครั้งที่ 1. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์.

ทิพวรรณ หล่อสุวรรณรัตน์. (2553). องค์การแห่งความรู้;จากแนวคิดสู่การปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: แซทไฟร์ พริ้นติ้ง.

บุณฑริกา แจ้งเจริญกิจ. (2556) . บรรยากาศองค์การที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการเป็นสมาชิกที่ดีขององค์กรการของบุคลากรสำนักงานอธิการบดีมหมาวิทยาลัยมหิดล . มหาวิทยาลัยมหิดล/นครปฐม.

เบญจพร กลิ่นสีงาม. (2559). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมการเป็นสมาชิกที่ดีขององค์การและประสิทธิภาพในการปฏิบัติงานของบุคลากร กรณีศึกษา : กรมวิชาการเกษตร กระทรวงเกษตรและสหกรณ์. วิทยานิพนธ์หลักสูตรวิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการทรัพยากรมนุษย์ วิทยาลัยบัณฑิตศึกษาด้านการจัดการ มหาวิทยาลัยศรีปทุม.

มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย. (2556). รายงานสถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ.2555.สนับสนุนโดย กองทุนผู้สูงอายุคณะกรรมการผู้สูงอายุแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: ทีคิว พี.

รัตติกรณ์ จงวิศาล. (2554). มนุษยสัมพันธ์ : พฤติกรรมมนุษย์ในองค์การ. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

ลลิดา มาไพศาลทรัพย์. (2557). สรรสาระองค์กรแห่งความสุข. คณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยมหิดล. กรุงเทพฯ : พี.เอ. ลีฟวิ่ง.

วิรัช สงวนวงศ์วาน. (2551). การจัดการและพฤติกรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: เพียร์สัน เอ็ดดุเคชั่น อินโดไชน่า.

สมยศ นาวีการ. (2554). ภาวะผู้นําเชิงกลยุทธ์. กรุงเทพฯ : อักษรไทย.

สมาคมเชฟประเทศไทย. (2561) รายงานสถิติการจ้างงานในตำแหน่งเชฟในกลุ่มธุรกิจและอุตสาหกรรมอาหารในปี พ.ศ. 2561. สืบค้นเมื่อวันที่ 20 มีนาคม 2563. จากเว็ปไซต์ https://www.thailandchef.in.th/.

สุวัฒน์ ศิรินิรันดร์ และภาวนา สายชู (2552). MBA HANDBOOK. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพฯ : ออฟเซท.

อนุสรณ์ แสนเคน. (2562). รูปแบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของปัจจัยที่ส่งผลต่อสมรรถนะสถานศึกษา ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ สังกัดสำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. วารสารบริหารการศึกษา มศว. 16(30),89-100.

อานันท์ เกียรติสารพิภพ. (2562). Academic Focus (ก.พ. 2562) Disruptive Technology การดำรงชีวิตจะเปลี่ยนไป. สำนักวิชาการ สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.

Abdullah et.al, . (2011). The development of Human Resource Practitioner Competency Model Perceived by Malasian Human Resource Practitioners and Consultants: A Structural Equation Modeling (SEM) Approach. International Journal of Business and Management. 6(11), 240-255.

Dubois D. David, Rothwell J. William. (2004) .Competency – Based Human Resource Management. Davies – Black Publishing, California.Davies and Ellison(1997:39-40).

Gordon, J. R. (1998). Organizational Behavior: A Diagnostic Approach. (6th ed.). New York: Prentice –Hall.

Guilford, J.P. (1967). The Nature of Human Intelligence. McGraw-Hill, Book Company.

Hutton, J.G. (1999).The definition, dimension , and domain of public relations Public Relation Review,25 (2),pp. 199-214.

John Overby. (2012). A Second Order Confirmatory Factor Analysis Of A Leadership Competency Model: An Empirical Study Conducted In Thailand. The Journal of Applied Business Research.28(5),1073-1084.

Lockwood, N. R. (2003). Work life balance: Challenges and solutions, HRMagazine, Vol 48, Iss 6, p S1, Society for Human Resource Management, Alexandria.

Manion, Jo. (2003). “Joy at Work: Creating a Positive Work Place”. Journal of Nursing Administration, 33(12), 652 – 655.

McClelland, David C. (1973). “Testing for Competence rather than Intelligence.” American Psychologist. Retrieved December 11, 2005, from www.ei. Haygroup.com

Palan R. (2003). Competency Manafement : A Practitioner Guide. Rosetta Solutions,Inc. (Ebook Edition), from www.rosettasolution.com.

Warr, P. (2007). Work, happiness, and unhappiness. New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates.