ฟ้อนหนุ่มเป่าเก้งเกี้ยวสาวชาวม้ง
DOI:
https://doi.org/10.14456/psruhss.2023.36คำสำคัญ:
ชาวม้ง , เก้ง , นาฏศิลป์พื้นบ้านบทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ สร้างสรรค์การแสดงนาฏศิลป์พื้นบ้านชุด หนุ่มเป่าเก้งเกี้ยวสาวชาวม้ง กลุ่มเป้าหมาย ได้แก่ ปราชญ์ชาวบ้าน ผู้นำชุมชน และชาวม้ง บ้านตูบค้อ ตำบลกกสะทอน อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย จำนวน 5 คน ครูผู้สอนนาฏศิลป์ จำนวน 3 คน และนักศึกษาสาขาวิชานาฏศิลป์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย จำนวน 10 คน ใช้วิธีวิจัยเชิงคุณภาพ ผลการวิจัยมีดังนี้
- สร้างสรรค์การแสดงนาฏศิลป์พื้นบ้านชุดหนุ่มเป่าเก้งเกี้ยวสาวชาวม้ง มีขั้นตอนดังนี้ (1) กำหนดแนวคิดการแสดง (2) กำหนดรูปแบบการแสดง (3) กำหนดองค์ประกอบการแสดง (4) ออกแบบท่ารำและการแปรแถว และ
(5) ทดลองปฏิบัติการแสดง ทั้งนี้ นำเสนอในรูปแบบนาฏศิลป์พื้นบ้าน โดยออกแบบดนตรีและเครื่องแต่งกายที่สื่อความหมายถึงการเกี้ยวพาราสีของหนุ่มสาวลีลาการเป่าเก้งของชายชาวม้งและความสนุกสนานรื่นเริงในงานเฉลิมฉลอง - การถ่ายทอดและนำเสนอนาฏศิลป์พื้นบ้าน ชุด หนุ่มเป่าเก้งเกี้ยวสาวชาวม้งพบว่า (1) แนวคิดของการแสดงเป็นเอกลักษณ์โดดเด่น (2) ด้านรูปแบบการแสดง นำเสนอในลักษณะรื่นเริง สนุกสนาน (3) ด้านองค์ประกอบ ดนตรีประกอบสอดคล้องกับแนวคิดของชุดการแสดง และเหมาะสมกับลีลาท่ารำ การแต่งกายเหมาะสม และ (4) การออกแบบท่ารำครอบคลุมความหมายของเนื้อหาในการแสดงมีการผสมผสานทั้งพื้นเมืองและท่าทางเฉพาะทำให้เกิดความน่าสนใจ
เอกสารอ้างอิง
คณะศิลปกรรมศาสตร์. (2545). การแสดงและการออกแบบ. กรุงเทพฯ: คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
จารุณี หงส์จารุ (2558). เสียงในละคร ใน ปริทัศน์ศิลปการละคร. นพมาส แววหงส์, บรรณาธิการ. กรุงเทพฯ: ภาควิชาศิลปะการละคร คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฉันทนา อุดมสิน. (2531). นาฏศิลป์และการละครระดับประถมศึกษา. ขอนแก่น: คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ฉันทนา เอี่ยมสกุล. (2554). ศิลปะการออกแบบท่ารำ (นาฏศิลป์ไทยสร้างสรรค์). กรุงเทพฯ: บพิธการพิมพ์.
บุญลอย จันทร์ทอง. (2546). ดนตรีชาวเขาเผ่าม้ง หมู่บ้านสบเป็ด อำเภอท่าวังผา จังหวัดน่าน (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนคริทรวิโรฒ.
ปรานี วงษ์เทศ. (2525). พื้นบ้านพื้นเมือง. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์เรือนแก้วการพิมพ์.
พจน์มาลย์ สมรรคบุตร. (2538). แนวการคิดประดิษฐ์ท่ารำเซิ้ง (พิมพ์ครั้งที่ 2). อุดรธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฏอุดรธานี.
พรเทพ บุญจันทร์เพ็ชร์. (2564). การสร้างสรรค์การแสดงชุด มันนิบาแตช. วารสารศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 13(1), 128-129.
วาสนา ร่มโพธิ์, ศุภรัตน์ ทองพานิชย์, ทูลทองใจ ซึ่งรัมย์, กฤษฎ์เตชินห์ เสกฐานโชติจินดา, และสุรเดช เนียมคำ. (2563). สะไนเกี้ยวสาว ใน การนําเสนอผลงานวิจัยสร้างสรรค์นาฏดุริยางคศิลป์ระดับชาติในงานมหกรรมศิลปวัฒนธรรมไทย ประจําปี 2563. (น.91-94) ลพบุรี: สถาบันบัณฑิตพัฒนศิลป์ กระทรวงวัฒนธรรม. สืบค้นจาก http://bpi.ac.th/images/bpi_document/Research/2020_Lopburi.pdf.
สดใส พันธุมโกมล. (2538). ศิลปะของการแสดง [ละครสมัยใหม่]. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมศักดิ์ บัวรอด. (2558). การสร้างละครรำ. กรุงเทพฯ: คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
สามารถ จันทร์สูรย์. (2534). ภูมิปัญญาท้องถิ่นคืออะไร อย่างไร. ใน การสัมมานาทางวิชาการเรื่องภูมิปัญญาชาวบ้าน. กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว.
สุรพล วิรุฬห์รักษ์. (2543). นาฏศิลป์ปริทรรศน์. กรุงเทพฯ: ภาควิชานาฏยศิลป์ คณะศิลปกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อมรา กล่ำเจริญ. (2531). สุนทรียนาฏศิลป์. กรุงเทพฯ: โอ เอสพริ้นติ้งเฮ้าส์.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2023 วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความหรือข้อคิดเห็นใดใดที่ปรากฏในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงครามเป็นวรรณกรรมของผู้เขียน ซึ่งบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม
