กระบวนการเรียนรู้ภาษาญี่ปุ่นระบบไฮบริดเพื่อพัฒนาทักษะการทำงานสำหรับพนักงานโรงพยาบาล: กรณีศึกษาโรงพยาบาลเอกชนในจังหวัดเชียงใหม่

ณภัทร แสนโภชน์; อภิศักดิ์  วิทยาประภากร

doi:10.14456/psruhss.2025.30

ผู้แต่ง

ณภัทร แสนโภชน์ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา จังหวัดพะเยา 56000
อภิศักดิ์ วิทยาประภากร คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา จังหวัดพะเยา 56000

DOI:

https://doi.org/10.14456/psruhss.2025.30

คำสำคัญ:

การสอนภาษาญี่ปุ่น , การเรียนระบบไฮบริด , ภาษาญี่ปุ่นเพื่อการทำงาน , โรงพยาบาล

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อพัฒนากระบวนการเรียนรู้ภาษาญี่ปุ่นในรูปแบบไฮบริดสำหรับพนักงานแผนก (OPD) ณ โรงพยาบาลเอกชนในจังหวัดเชียงใหม่ กระบวนการเรียนรู้นี้ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนแรกคือการเรียนรู้ผ่านระบบออนไลน์ (Online) สำหรับปูพื้นฐานความรู้ ส่วนที่สองคือการเรียนรู้ผ่านระบบออนไซต์ (Onsite) ที่มุ่งเน้นที่การประยุกต์ใช้ภาษาญี่ปุ่นในสถานการณ์การทำงานจริง ผ่านรูปแบบการจำลองสถานการณ์ (Roleplay) และการเรียนรู้ระหว่างปฏิบัติงาน (On-the-Job Training) กับผู้ป่วยชาวญี่ปุ่นที่มาใช้บริการ ผลการวิจัยขั้นต้นพบว่า กระบวนการเรียนรู้นี้สามารถส่งเสริมให้ผู้เรียนมีความรู้เป็นไปได้ตามคาดหวัง โดยมีคะแนนทดสอบหลังจากการเรียนรู้เพิ่มขึ้นเฉลี่ยมากกว่า 10 คะแนนจากคะแนนเต็ม 20 คะแนน พร้อมทั้งผู้เรียนมีความพึงพอใจในกระบวนการเรียนรู้นี้โดยเฉลี่ยมากกว่าระดับ 4 จากคะแนนเต็ม 10 คะแนน ด้วยการยืนยันผลวิเคราะห์ทางสถิติด้วยวิธี t-testระดับนัยสำคัญที่ 0.05 การวิจัยนี้ไม่เพียงแต่เป็นการสร้างแนวทางใหม่ในการพัฒนาทักษะภาษาญี่ปุ่นสำหรับพนักงานในโรงพยาบาล แต่ยังเป็นการตอบสนองต่อความต้องการของอุตสาหกรรมการแพทย์ในยุคของกลุ่มอุตสาหกรรมใหม่ (New S-Curve) ด้านงานบริการลูกค้า (Customer Service) สำหรับชาวญี่ปุ่นที่เข้ามาใช้บริการในโรงพยาบาลของไทย

เอกสารอ้างอิง

ชัยวัฒน์ สุภัควรกุล, สุทธิพงศ์ หกสุวรรณ และนิคม ชมภูหลง. (2560). การพัฒนาระบบการเรียนการสอนแบบไฮบริด สำหรับนักศึกษาระดับปริญญาตรี มหาวิทยาลัยราชภัฏ. วารสารการวัดผลการศึกษา มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 23 (1), 66–77.

ณภัทร แสนโภชน์, อภิศักดิ์ วิทยประภากร และ Isao Yamaki. (2564). การสร้างหลักสูตรภาษาญี่ปุ่นเพื่อการทำงานบุคลากรทางการแพทย์โดยโมเดลซิปปา: กรณีศึกษาโรงพยาบาลเชียงใหม่. ใน การประชุมวิชาการระดับชาตินเรศวรวิจัยและนวัตกรรม ครั้งที่ 17 (น. 1174-1189). พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร. สืบค้นจาก https://www.mis.research.nu.ac.th/dri/pdf_file/nrc/nrc17.pdf

ณัฐกร สงคราม. (2557). ผลของการใช้การเรียนรู้แบบปัญหากระตุ้นการเรียนรู้ในรูปแบบผสมผสานต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักศึกษาระดับปริญญาตรี คณะเทคโนโลยีการเกษตร มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าลาดกระบัง. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร, 12(12), 81-86. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/suedujournal/article/view/94947

ปราณี คำจันทร์, ทัชมาศ ไทยเล็ก และศมนนันท์ ทัศนีย์สุวรรณ .(2562). ผลลัพธ์การเรียนรู้ตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาในมุมมองของนักศึกษาพยาบาลเกี่ยวกับการเรียนรู้แบบผสมผสานในรายวิชาวิจัยทางการพยาบาลพื้นฐาน. วารสารสงขลานครินทร์, 42(3), 63-73. สืบค้นจาก https://he02.tci-thaijo.org/index.php/nur-psu/article/view/257379.

ปิยวรรณ ปิยะกาญจน์, สุจิตรา ประวงษ์ และณัฎฐพงษ์ กาญจนฉายา. (2563). การพัฒนาบทเรียนมัลติมีเดียภาษาจีนสำหรับผู้เรียนระดับต้น. Journal of Information and Learning, 33(3), 10-12. สืบค้นจาก https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jil/article/view/258444.

พรพิศ งามพงษ์. (2564). การพัฒนาความสามารถทางภาษาอังกฤษโดยใช้การเรียนรู้แบบเชิงรุกโดยการจัดการเรียนการสอนแบบออนไลน์ของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 มหาวิทยาลัยสวนดุสิต. ใน การประชุมวิชาการนำเสนอผลงานวิจัยระดับชาติและนานาชาติ ครั้งที่ 14 (น. 429-432). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสวนดุสิต. สืบค้น จาก http://journalgrad.ssru.ac.th/index.php/8thconference/article/view/2466

รัชติวรรณ กาญจนปัญญาคม. (2562). การศึกษางานอุตสาหกรรม. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

วารีรัตน์ แก้วอุไร. (2564). การพัฒนาหลักสูตร: ทฤษฎีสู่การปฏิบัติในการออกแบบและพัฒนา. พิษณุโลก: มหาวิทยาลัยนเรศวร.

Aik, C. T. (2005). The synergies of the learning organization, visual factory management, and on-the-job training. Performance Improvement, 44 (7), 15–20. https://doi.org/10.1002/pfi.4140440705

Bloom, B. S., Engelhart, M. D., Furst, E. J., Hill, W. H., & Krathwohl, D. R. (1956). Taxonomy of educational objectives, handbook I: The cognitive domain. David McKay.

Eakpim, S. (2017). Curriculum development: Theory into practice of design and development. Takkasila. MacMillan Publishing Company.

Johnson, S. D., & Aragon, S. R. (2003). An instructional strategy framework for online learning environments. New directions for adult and continuing education, 2003(100), 31-43. https://doi.org/10.1002/ace.117

Kaladee, A., & Chankong, W. (2022). Hybrid learning design in statistics and research in health management for graduate students during the COVID-19 outbreak. Public Health Policy and Laws Journal, 8 (2), 295-311. สืบค้นจาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/journal_law/article/view/258569

Matsuo, M. (2014). Instructional skills for on-the-job training and experiential learning: An empirical study of Japanese firms. International Journal of Training and Development, 18(4), 225-240. https://doi.org/10.1111/ijtd.12035

Moreno, J. L. (1953). Who shall survive?: A new approach to the problem of human interrelations. Publication of Beacon House.

Nichikito, E. (2017). An analysis of the teamwork between doctors and medical interpreters: derived from simulated consultations mediated by Japanese Thai interpreters. The JSN Journal (Special Edition),187-203. https://so04.tci-thaijo.org/index.php/jsn/article/view/75068.

Nichiko, E. (2018). Medical interpreters' knowledge and communication skills for effective teamwork with doctors and nurses: Based on a study of Japanese Thai interpreters at three private hospitals in Chiangmai. The Japanese Studies Journal, 35(2), 42-67. https://so02.tci-thaijo.org/index.php/japanese/article/view/165181

Print, M. (1993). Curriculum development and design (2nd ed.). Allen & Unwin.

Rodrigo, R. T., & Platon, L. H. (2022). Hybrid learning for the digital natives: Impacts on academic performance and learning approaches. Kasetsart Journal of Social Sciences, 43(1),201–208. https://doi.org/10.34044/j.kjss.2022.43.1.27

Yukinori, W. (2012). Japanese interpreters in Bangkok's international hospitals: Implications for intercultural communication between Japanese patients and Thai medical providers. 多言語多文化研究= Japan journal of multilingualism and multiculturalism, 18(1), 19-38.