การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอ่าวปัตตานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาการมีส่วนร่วมของกลุ่มการท่องเที่ยวโดยชุมชนอ่าวปัตตานี 2) ศึกษาระดับการมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอ่าวปัตตานี การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงผสมผสาน ในส่วนของการวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บรวบรวมข้อมูลจากผู้ปฏิบัติหน้าที่ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอ่าวปัตตานี จำนวนทั้งหมด 17 ตัวอย่าง ด้วยการสัมภาษณ์เชิงลึก โดยใช้แบบสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง และใช้วิธีการวิเคราะห์ข้อมูลโดยจัดระเบียบข้อมูลและการกำหนดรหัสของข้อมูล วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการวิเคราะห์เชิงเนื้อหา และการวิจัยเชิงปริมาณ เก็บรวบรวมข้อมูลจากกลุ่มตัวอย่างที่อาศัยอยู่ในเขตพื้นที่แหล่งท่องเที่ยวโดยชุมชนอ่าวปัตตานี อำเภอเมือง และอำเภอยะหริ่ง จังหวัดปัตตานี ที่มีอายุตั้งแต่ 20 ปีขึ้นไป จำนวนทั้งหมด 343 ตัวอย่าง โดยกำหนดสัดส่วนการแบ่งชั้นภูมิแบบสัดส่วน ได้ขนาดตัวอย่างครัวเรือนตามสัดส่วนหมู่บ้าน และใช้การสุ่มตัวอย่างแบบสะดวก ตามสัดส่วนขนาดครัวเรือนที่กำหนด ทำการวิเคราะห์สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าความถี่ ค่าเฉลี่ย และค่าความเบี่ยงเบนมาตรฐาน รวมถึงใช้โปรแกรมสำเร็จรูปสำหรับการวิจัยทางสังคมศาสตร์ด้วยโปรแกรม R ผลการวิจัยพบว่า รูปแบบการมีส่วนร่วมของกลุ่มการท่องเที่ยวโดยชุมชนอ่าวปัตตานีเป็นรูปแบบการมีส่วนร่วมแบบผสมผสานระหว่างการมีส่วนร่วมโดยชักจูง และการมีส่วนร่วมโดยธรรมชาติ โดยระดับการมีส่วนร่วมในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอ่าวปัตตานีโดยรวม พบว่า มีค่าเฉลี่ยอยู่ในระดับปานกลาง (Mean = 2.98, S.D. = 1.40) เมื่อทดสอบระดับความแตกต่างของการมีส่วนร่วมระหว่างชุมชน พบว่า การมีส่วนร่วมในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนอ่าวปัตตานีมีระดับการมีส่วนร่วมแตกต่างกัน ผลการวิจัยสามารถใช้เป็นประโยชน์ต่อหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เช่น กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย และสมาคมการท่องเที่ยวโดยชุมชนจังหวัดปัตตานี เพื่อนำไปส่งเสริมกระบวนการมีส่วนร่วมในการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชน
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ทุกบทความที่ได้รับการตีพิมพ์ ผ่านการประเมินจากผู้ทรงคุณวุฒิ (Peer Review) จำนวน 3 ท่าน จากหลากหลายสถาบัน โดยผู้ประเมินบทความไม่ทราบชื่อผู้เขียน และผู้เขียนไม่ทราบชื่อผู้ประเมิน (Double-blind Review) ข้อความและบทความในวารสารหาดใหญ่วิชาการเป็นแนวคิดของผู้เขียน มิใช่ความคิดเห็นของคณะผู้จัดทำ และมิใช่ความรับผิดชอบของมหาวิทยาลัยหาดใหญ่ กองบรรณาธิการวารสารหาดใหญ่วิชาการ ไม่สงวนสิทธิ์การคัดลอกบทความเพื่อใช้ประโยชน์ทางวิชาการ แต่ให้อ้างอิงแสดงที่มาของบทความ
References
Ahmad, F., Draz, U. M., Su, L., Qzturk, I., & Rauf, A. (2001). Tourism and environmental pollution: Evidence from the one belt one road provinces of Western China. Sustainability, 10(10), 1-22.
Asker, S., Boronyak, L., Carrard, N., & Paddon, M. (2010). Effective community based tourism: APEC Secretariat. Australia: Institute for Sustainable Futures, University of Technology Sydney.
Best, J. W., & Kahn J. V. (1993). Research in education (7th ed.). Boston: Allyn and Bacon.
Cohen, J. M., & Uphoff, N. (1980). Participation place in rural development: Seeking clarity through specificity. World Development, 8(3), 213-235.
Creighton, J. L. (2005). The public participation handbook: Making better decisions through citizen involvement. San Francisco, CA: Jossey Bass.
Cronbach, L. J. (1990). Essentials of psychological testing (5th ed.). New York: Harper Collins.
Department of Marine and Coastal Resources. (2020). Marine and coastal resources and coastal erosion. N.P. [in Thai]
Department of Provincial Administration. (2020). Civil registration. Retrieved from https://stat.bora.dopa.go.th
Designated Areas for Sustainable Tourism Administration. (2017). Community based tourism handbook. Bangkok: Product House Advisory. [in Thai]
Designated Areas for Sustainable Tourism Administration. (2020). Report on the results of the analysis of the potential of the model community according to the criteria for community tourism development in Thailand in the Pattani Province area. Fiscal year 2020. N.P. [in Thai]
Dodds, R., Ali, A., & Galaski, K. (2018). Mobilizing knowledge: Determining key elements for success and pitfalls in developing community-based tourism. Current Issues in Tourism, 21(13), 1547-1568.
Dolezal, C. (2015). The tourism encounter in community-based tourism in Northern Thailand: Empty meeting ground or space for change?. Journal of South-East Asian Studies (ASEAS), 8(2), 165-186.
Emphandhu, D. (2007). Community tourism development and homestay activities. Bangkok: Kasetsart University Press. [in Thai]
Erwin, W. (1976). Participation management: Concepttheory and implementation. Atlanta, GA: Georgia State University.
Giampiccoli, A., & Mtapuri, O. (2017). Beyond community-based tourism. Towards a new tourism sector classification system. Gazeta de Antropologia, 33(1), 1-15.
Giampiccoli, A., & Saayman, M. (2016). Community-based tourism: From a local to a global push. Acta Commercii, 16(1), 1-10.
Kim, S., Park, E., & Phandanouvong, T. (2014). Barriers to local residents’ participation in community-based tourism: Lessons from Houay Kaeng Village in Laos. In Conference: 4th International Conference on Tourism Research (4ICTR) (pp.1-8). Kota Kinabalu, Malaysia. doi:10.1051/shsconf/20141201045
Kaosa-ard, M. (2021). Strategies for research and development for tourism after COVID-19. Retrieved from https://www.shorturl.asia/yu0De [in Thai]
Ministry of Tourism and Sports. (2011). National tourism development plan 2011-2016. Retrieved from https://shorturl.asia/nAag8 [in Thai]
Ministry of Tourism and Sports. (2021). Complete report of the national tourism development plan (3nd ed.). Bangkok. [in Thai]
Mohammadi, M., Khalifah, Z., & Hosseini, H. (2010). Local people perceptions toward social, economic and environmental impacts of tourism in Kermanshah (Iran). Asian Social Science, 6(11), 220-225.
Muganda, M., Sirima, A., & Ezra, P. M. (2013). The role of local communities in tourism development: Gassroots perspectives from Tanzania. Journal of Human Ecology, 41(1), 53-66.
Nitikasetsoontorn, S. (2015). The success factors of community-based tourism in Thailand. NIDA Development Journal, 55(2), 24-58. [in Thai]
Pretty, N. J., (1995). Participatory learning for sustainable agriculture. World Development, 23(8), 1247-1263.
Rasoolimanesh, S. M., Jaafar, M., Ahmad, A. G., & Barghi, R. (2017). Community participation in world heritage site conservation and tourism development. Tourism Management, 58, 142-153.
Stone, L. S., & Stone, T. M. (2011). Community-based tourism enterprises: Challenges and prospects for community participation; Khama Rhino Sanctuary Trust, Botswana. Journal of Sustainable Tourism, 19(1), 97-114.
Suansri, P. (2003). Community-based tourism management manual. Bangkok: Tourism for Life and Nature Project. [in Thai]
The Thailand Community Based Tourism Institute. (2013). Community based tourism handbook. Chiang Mai: Wanida Printing. [in Thai]
The Thailand Community Based Tourism Institute. (2017). Community based tourism handbook. Bangkok: Product House Accessories. [in Thai]
Tosun, C. (1999). Towards a typology of community participation in the tourism development process. Anatolia, 10(2), 113-134.
Tosun, C. (2006). Expected nature of community participation in tourism development. Tourism Management, 27, 493-504.
Tuler, S., & Webler, T. (2006). Popular participation in watershed management planning: Views on process from people in the feld. Human Ecology Review, 8(2), 29-39.
United Nations Organization. (1981). Popular participation as a strategy for promoting community level action and nation development. Report of the meeting for the adhoc group of expert. New York: United Nations.
United Nations World Tourism Organization (UNWTO). (2019). The travel & tourism competitiveness-report-2019. Retrieved form https://shorturl.asia/O5v9q