วิเคราะห์ตัวละครสำคัญในวรรณกรรมไซอิ๋ว ฉบับการ์ตูนของกาย เบ็ญจ์

ผู้แต่ง

  • LIAN LI คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร
  • Kanchana Wichayapakon คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร
  • Chuanpit Thiamthan คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร

คำสำคัญ:

ไซอิ๋ว, ตัวละครสำคัญ, ลักษณะ, สถานภาพ, บทบาท

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ตัวละครสำคัญทั้ง 4 ตัว ได้แก่ พระถังซัมจั๋ง เห้งเจีย ตือโป๊ยก่าย และซัวเจ๋งในวรรณกรรมไซอิ๋ว ฉบับการ์ตูนของกาย เบ็ญจ์ ในด้านลักษณะ สถานภาพและบทบาทของตัวละครสำคัญ

ผลการศึกษาลักษณะของตัวละครสำคัญ พบว่า

  1. พระถังซัมจั๋งเป็นมนุษย์เพศชาย เป็นพระสงฆ์ ซึ่งแต่งกายตามแบบบรรพชิต ลักษณะนิสัยและพฤติกรรมของพระถังซัมจั๋งคือ ยึดมั่นในศีล มีความมุ่งมั่น มีเมตตา หูเบา อ่อนแอ และขี้ขลาด
  2. เห้งเจียเป็นลิงวิเศษ มีรูปร่างหน้าตาเหมือนลิงทั่วไป มีอิทธิฤทธิ์สามารถแปลงกายได้ ส่วนเครื่องแต่งกาย เห้งเจียปรารถนาเป็นมนุษย์จึงสวมใส่เสื้อผ้าให้เหมือนมนุษย์ เมื่อมีอิทธิฤทธิ์แล้วจะแต่งกายด้วยรองเท้าใยบัว เสื้อเกราะทองคำ หมวกทองคำ ปีกหงส์ และมีกระบองวิเศษ เมื่อเป็นผู้ติดตามพระถังซัมจั๋งแล้วจะนุ่งห่มผ้าด้วยหนังเสือ และมงคลศีรษะ ลักษณะนิสัยและพฤติกรรมของเห้งเจีย คือ กล้าหาญ เฉลียวฉลาด มีความมั่นใจในตนเอง ซุกซน ใจร้อน และเกเร
  3. ตือโป๊ยก่ายเป็นปีศาจหมู มีรูปร่างหน้าตาเป็นครึ่งคนครึ่งหมู มีอาวุธเป็นคราดเหล็กแหลมคม ลักษณะนิสัยและพฤติกรรมของตือโป๊ยก่าย คือ เจ้าชู้ ตะกละ เกียจคร้าน และอิจฉาริษยา
  4. ซัวเจ๋งเป็นปีศาจน้ำ มีหน้าตาน่าเกลียด ผมยาวตาแดง มีเครื่องแต่งกายเป็นสร้อยกะโหลกคนเก้ากะโหลก ซัวเจ๋งมีลักษณะนิสัยและพฤติกรรม คือ กตัญญูและเข้าใจผู้อื่น

สถานภาพและบทบาทของตัวละครสำคัญ พบว่า

  1. พระถังซัมจั๋งนั้น ในส่วนของสถานภาพและบทบาทที่มีมาโดยกำเนิด ได้แก่ ในฐานะเป็นหลานมีบทบาทหน้าที่ดูแล ช่วยเหลือย่า ในฐานะเป็นบุตรชายมีบทบาทหน้าที่กตัญญูต่อพ่อแม่ สำหรับสถานภาพและบทบาทที่ได้รับมาภายหลังการเกิดของพระถังซัมจั๋ง ได้แก่ ในฐานะเป็นพระสงฆ์มีบทบาทหน้าที่เผยแพร่ธรรมะและเคร่งครัดในศีล ในฐานะเป็นผู้นำในการอัญเชิญพระไตรปิฎกมีบทบาทหน้าที่อบรมสั่งสอนผู้ติดตามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น
  2. เห้งเจียนั้นไม่ปรากฏสถานภาพและบทบาทที่มีมาโดยกำเนิด ส่วนสถานภาพและบทบาทหน้าที่ได้รับมาภายหลังการเกิด ได้แก่ ในฐานะเป็นหัวหน้าบรรดาฝูงลิงมีบทบาทหน้าที่ดูแลและปกป้องคุ้มครองบริวารฝูงลิง ในฐานะเป็นเซียนบนสวรรค์มีบทบาทหน้าที่ดูแลม้าและสวนท้อ ส่วนในฐานะเป็นผู้อัญเชิญพระไตรปิฎก มีสถานภาพและบทบาทหน้าที่ 2 ประการ ได้แก่ เป็นลูกศิษย์พระถังซัมจั๋งมีบทบาทหน้าที่ปกป้องและช่วยพระถังซัมจั๋ง ดูแลพระถังซัมจั๋ง และเชื่อฟังพระถังซัมจั๋ง เป็นหัวหน้าของลูกศิษย์มีบทบาทหน้าที่ดูแลและปกครองศิษย์น้อง
  3. ตือโป๊ยก่ายมีสถานภาพและบทบาทที่มีมาโดยกำเนิด ได้แก่ ในฐานะเป็นลูก ซึ่งมีบทบาทหน้าที่ต้องดูแลแม่ แต่ตือโป๊ยก่ายไม่ปฏิบัติตามบทบาทหน้าที่นั้น ตือโป๊ยก่ายมีสถานภาพและบทบาทที่ได้รับมาภายหลังการเกิด ได้แก่ ในฐานะเป็นผู้อัญเชิญพระไตรปิฎก มีสถานภาพและบทบาทหน้าที่ 2 ประการ ได้แก่ เป็นลูกศิษย์พระถังซัมจั๋งมีบทบาทหน้าที่ปกป้องและช่วยพระถังซัมจั๋ง ดูแลพระถังซัมจั๋ง เป็นศิษย์น้องของเห้งเจียมีบทบาทหน้าที่ช่วยเห้งเจียและทำตามคำสั่งของเห้งเจีย
  4. ซัวเจ๋งมีสถานภาพและบทบาทหน้าที่มีมาโดยกำเนิด ได้แก่ ในฐานะเป็นปีศาจน้ำ แต่ไม่ปรากฏบทบาทหน้าที่หลัก ซัวเจ๋งมีสถานภาพและบทบาทที่ได้รับมาภายหลังการเกิด ได้แก่ ในฐานะเป็นผู้อัญเชิญพระไตรปิฎก มีสถานภาพและบทบาทหน้าที่ 2 ประการ ได้แก่ เป็นลูกศิษย์พระถังซัมจั๋งมีบทบาทหน้าที่ปกป้องและช่วยพระถังซัมจั๋ง เป็นศิษย์น้องของเห้งเจียมีบทบาทหน้าที่ช่วยเห้งเจียและทำตามคำสั่งของเห้งเจีย

เอกสารอ้างอิง

กาย เบ็ญจ์. (2549). ไซอิ๋วฉบับการ์ตูน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ไอคิวดี.

กุหลาบ มัลลิกะมาส. (2529). วรรณคดีวิจารณ์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

จิราภรณ์ ตั้งกิตติภาภรณ์. (2532). จิตวิทยาเบื้องต้น. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.

เซี่ยยู่ปิง. (1995). การศึกษาไซอิ๋วในประเทศไทย. ไทเป: มหาวิทยาลัยวัฒนธรรม.

. (2543). การแพร่เรื่องราว“เห้งเจีย”ของจีนและ “หนุมาน”ของอินเดียในประเทศไทย. ปักกิ่ง:มหาวิทยาลัยครูปักกิ่ง.

ถังหงเฟิน. (2552). วิเคราะห์ตัวละครซังเจ๋งในไซอิ๋ว (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). เหอเป่ย: วิทยาลัยบหันดัน.

ประเสริฐ แย้มกลิ่นฟุ้ง และคณะ. (2544). สังคมและวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พัทยา สายหู. (2524). กลไกของสังคม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

พระมหาสนอง ปัจโจปการี. (2553). มนุษย์กับสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ม.ล.บุญเหลือ เทพยสุวรรณ. (2518). แนะแนวทางการศึกษาวิชาวรรณคดี. กรุงเทพฯ: บัณฑิตการพิมพ์.

ส.พลายน้อย(นามแฝง). (2547). โหง่วเส็งอึง.(ไซอิ๋ว). นนทบุรี: สำนักพิมพ์ศรีปัญญา.

สายทิพย์ นุกูลกิจ. (2534). วรรณกรรมไทยปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒบางเชน.

สุชาดา สุธรรมรักษ์. (2531). เอกสารประกอบการสอนวิชา จต101 จิตวิทยาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: ภาควิชา แนะแนวและจิตวิทยาการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, ปทุมวัน.

สุนันทา โสรัจจ์. (2526). บทวิเคราะห์-วิจารณ์พระเอกหรือผู้ร้ายในวรรณคดีไทย. กรุงเทพฯ: พิมพ์นิยมวิทยา.

สุพัตรา สุภาพ. (2532). สังคมและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.

วราภรณ์ ตระกูลสฤษดิ์. (2544). "การศึกษาปัญหาและความต้องการของนักศึกษา มจธ.", การสัมมนาเรื่อง "การวิจัยทางการศึกษา ครั้งที่ 1, 18 กรกฎาคม.

หลี่ชิง. (2556). วิเคราะห์ตัวละครไซอิ๋ว (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). ฉงชิ่ง: มหาวิทยาลัยภาคตะวันตกเฉียงใต้.

หยางหัว. (2554). วิเคราะห์ตัวละครตือโป๊ยก่ายในไซอิ๋ว (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กวาวสี:มหาวิทยาลัยครูกวางสี.

อัจฉรา สุขารมณ์. (2524). จิตวิทยาในชีวิตประจำวัน. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

23-07-2017

รูปแบบการอ้างอิง

LI, L., Wichayapakon, K., & Thiamthan, C. (2017). วิเคราะห์ตัวละครสำคัญในวรรณกรรมไซอิ๋ว ฉบับการ์ตูนของกาย เบ็ญจ์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 12(1), 115–128. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/GraduatePSRU/article/view/85582

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิจัย