วิเคราะห์ตัวละครสำคัญในวรรณกรรมไซอิ๋ว ฉบับการ์ตูนของกาย เบ็ญจ์
คำสำคัญ:
ไซอิ๋ว, ตัวละครสำคัญ, ลักษณะ, สถานภาพ, บทบาทบทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ตัวละครสำคัญทั้ง 4 ตัว ได้แก่ พระถังซัมจั๋ง เห้งเจีย ตือโป๊ยก่าย และซัวเจ๋งในวรรณกรรมไซอิ๋ว ฉบับการ์ตูนของกาย เบ็ญจ์ ในด้านลักษณะ สถานภาพและบทบาทของตัวละครสำคัญ
ผลการศึกษาลักษณะของตัวละครสำคัญ พบว่า
- พระถังซัมจั๋งเป็นมนุษย์เพศชาย เป็นพระสงฆ์ ซึ่งแต่งกายตามแบบบรรพชิต ลักษณะนิสัยและพฤติกรรมของพระถังซัมจั๋งคือ ยึดมั่นในศีล มีความมุ่งมั่น มีเมตตา หูเบา อ่อนแอ และขี้ขลาด
- เห้งเจียเป็นลิงวิเศษ มีรูปร่างหน้าตาเหมือนลิงทั่วไป มีอิทธิฤทธิ์สามารถแปลงกายได้ ส่วนเครื่องแต่งกาย เห้งเจียปรารถนาเป็นมนุษย์จึงสวมใส่เสื้อผ้าให้เหมือนมนุษย์ เมื่อมีอิทธิฤทธิ์แล้วจะแต่งกายด้วยรองเท้าใยบัว เสื้อเกราะทองคำ หมวกทองคำ ปีกหงส์ และมีกระบองวิเศษ เมื่อเป็นผู้ติดตามพระถังซัมจั๋งแล้วจะนุ่งห่มผ้าด้วยหนังเสือ และมงคลศีรษะ ลักษณะนิสัยและพฤติกรรมของเห้งเจีย คือ กล้าหาญ เฉลียวฉลาด มีความมั่นใจในตนเอง ซุกซน ใจร้อน และเกเร
- ตือโป๊ยก่ายเป็นปีศาจหมู มีรูปร่างหน้าตาเป็นครึ่งคนครึ่งหมู มีอาวุธเป็นคราดเหล็กแหลมคม ลักษณะนิสัยและพฤติกรรมของตือโป๊ยก่าย คือ เจ้าชู้ ตะกละ เกียจคร้าน และอิจฉาริษยา
- ซัวเจ๋งเป็นปีศาจน้ำ มีหน้าตาน่าเกลียด ผมยาวตาแดง มีเครื่องแต่งกายเป็นสร้อยกะโหลกคนเก้ากะโหลก ซัวเจ๋งมีลักษณะนิสัยและพฤติกรรม คือ กตัญญูและเข้าใจผู้อื่น
สถานภาพและบทบาทของตัวละครสำคัญ พบว่า
- พระถังซัมจั๋งนั้น ในส่วนของสถานภาพและบทบาทที่มีมาโดยกำเนิด ได้แก่ ในฐานะเป็นหลานมีบทบาทหน้าที่ดูแล ช่วยเหลือย่า ในฐานะเป็นบุตรชายมีบทบาทหน้าที่กตัญญูต่อพ่อแม่ สำหรับสถานภาพและบทบาทที่ได้รับมาภายหลังการเกิดของพระถังซัมจั๋ง ได้แก่ ในฐานะเป็นพระสงฆ์มีบทบาทหน้าที่เผยแพร่ธรรมะและเคร่งครัดในศีล ในฐานะเป็นผู้นำในการอัญเชิญพระไตรปิฎกมีบทบาทหน้าที่อบรมสั่งสอนผู้ติดตามปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น
- เห้งเจียนั้นไม่ปรากฏสถานภาพและบทบาทที่มีมาโดยกำเนิด ส่วนสถานภาพและบทบาทหน้าที่ได้รับมาภายหลังการเกิด ได้แก่ ในฐานะเป็นหัวหน้าบรรดาฝูงลิงมีบทบาทหน้าที่ดูแลและปกป้องคุ้มครองบริวารฝูงลิง ในฐานะเป็นเซียนบนสวรรค์มีบทบาทหน้าที่ดูแลม้าและสวนท้อ ส่วนในฐานะเป็นผู้อัญเชิญพระไตรปิฎก มีสถานภาพและบทบาทหน้าที่ 2 ประการ ได้แก่ เป็นลูกศิษย์พระถังซัมจั๋งมีบทบาทหน้าที่ปกป้องและช่วยพระถังซัมจั๋ง ดูแลพระถังซัมจั๋ง และเชื่อฟังพระถังซัมจั๋ง เป็นหัวหน้าของลูกศิษย์มีบทบาทหน้าที่ดูแลและปกครองศิษย์น้อง
- ตือโป๊ยก่ายมีสถานภาพและบทบาทที่มีมาโดยกำเนิด ได้แก่ ในฐานะเป็นลูก ซึ่งมีบทบาทหน้าที่ต้องดูแลแม่ แต่ตือโป๊ยก่ายไม่ปฏิบัติตามบทบาทหน้าที่นั้น ตือโป๊ยก่ายมีสถานภาพและบทบาทที่ได้รับมาภายหลังการเกิด ได้แก่ ในฐานะเป็นผู้อัญเชิญพระไตรปิฎก มีสถานภาพและบทบาทหน้าที่ 2 ประการ ได้แก่ เป็นลูกศิษย์พระถังซัมจั๋งมีบทบาทหน้าที่ปกป้องและช่วยพระถังซัมจั๋ง ดูแลพระถังซัมจั๋ง เป็นศิษย์น้องของเห้งเจียมีบทบาทหน้าที่ช่วยเห้งเจียและทำตามคำสั่งของเห้งเจีย
- ซัวเจ๋งมีสถานภาพและบทบาทหน้าที่มีมาโดยกำเนิด ได้แก่ ในฐานะเป็นปีศาจน้ำ แต่ไม่ปรากฏบทบาทหน้าที่หลัก ซัวเจ๋งมีสถานภาพและบทบาทที่ได้รับมาภายหลังการเกิด ได้แก่ ในฐานะเป็นผู้อัญเชิญพระไตรปิฎก มีสถานภาพและบทบาทหน้าที่ 2 ประการ ได้แก่ เป็นลูกศิษย์พระถังซัมจั๋งมีบทบาทหน้าที่ปกป้องและช่วยพระถังซัมจั๋ง เป็นศิษย์น้องของเห้งเจียมีบทบาทหน้าที่ช่วยเห้งเจียและทำตามคำสั่งของเห้งเจีย
เอกสารอ้างอิง
กาย เบ็ญจ์. (2549). ไซอิ๋วฉบับการ์ตูน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ไอคิวดี.
กุหลาบ มัลลิกะมาส. (2529). วรรณคดีวิจารณ์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
จิราภรณ์ ตั้งกิตติภาภรณ์. (2532). จิตวิทยาเบื้องต้น. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
เซี่ยยู่ปิง. (1995). การศึกษาไซอิ๋วในประเทศไทย. ไทเป: มหาวิทยาลัยวัฒนธรรม.
. (2543). การแพร่เรื่องราว“เห้งเจีย”ของจีนและ “หนุมาน”ของอินเดียในประเทศไทย. ปักกิ่ง:มหาวิทยาลัยครูปักกิ่ง.
ถังหงเฟิน. (2552). วิเคราะห์ตัวละครซังเจ๋งในไซอิ๋ว (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). เหอเป่ย: วิทยาลัยบหันดัน.
ประเสริฐ แย้มกลิ่นฟุ้ง และคณะ. (2544). สังคมและวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พัทยา สายหู. (2524). กลไกของสังคม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระมหาสนอง ปัจโจปการี. (2553). มนุษย์กับสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ม.ล.บุญเหลือ เทพยสุวรรณ. (2518). แนะแนวทางการศึกษาวิชาวรรณคดี. กรุงเทพฯ: บัณฑิตการพิมพ์.
ส.พลายน้อย(นามแฝง). (2547). โหง่วเส็งอึง.(ไซอิ๋ว). นนทบุรี: สำนักพิมพ์ศรีปัญญา.
สายทิพย์ นุกูลกิจ. (2534). วรรณกรรมไทยปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒบางเชน.
สุชาดา สุธรรมรักษ์. (2531). เอกสารประกอบการสอนวิชา จต101 จิตวิทยาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: ภาควิชา แนะแนวและจิตวิทยาการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, ปทุมวัน.
สุนันทา โสรัจจ์. (2526). บทวิเคราะห์-วิจารณ์พระเอกหรือผู้ร้ายในวรรณคดีไทย. กรุงเทพฯ: พิมพ์นิยมวิทยา.
สุพัตรา สุภาพ. (2532). สังคมและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
วราภรณ์ ตระกูลสฤษดิ์. (2544). "การศึกษาปัญหาและความต้องการของนักศึกษา มจธ.", การสัมมนาเรื่อง "การวิจัยทางการศึกษา ครั้งที่ 1, 18 กรกฎาคม.
หลี่ชิง. (2556). วิเคราะห์ตัวละครไซอิ๋ว (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). ฉงชิ่ง: มหาวิทยาลัยภาคตะวันตกเฉียงใต้.
หยางหัว. (2554). วิเคราะห์ตัวละครตือโป๊ยก่ายในไซอิ๋ว (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กวาวสี:มหาวิทยาลัยครูกวางสี.
อัจฉรา สุขารมณ์. (2524). จิตวิทยาในชีวิตประจำวัน. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
กุหลาบ มัลลิกะมาส. (2529). วรรณคดีวิจารณ์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
จิราภรณ์ ตั้งกิตติภาภรณ์. (2532). จิตวิทยาเบื้องต้น. สงขลา: มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์.
เซี่ยยู่ปิง. (1995). การศึกษาไซอิ๋วในประเทศไทย. ไทเป: มหาวิทยาลัยวัฒนธรรม.
. (2543). การแพร่เรื่องราว“เห้งเจีย”ของจีนและ “หนุมาน”ของอินเดียในประเทศไทย. ปักกิ่ง:มหาวิทยาลัยครูปักกิ่ง.
ถังหงเฟิน. (2552). วิเคราะห์ตัวละครซังเจ๋งในไซอิ๋ว (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). เหอเป่ย: วิทยาลัยบหันดัน.
ประเสริฐ แย้มกลิ่นฟุ้ง และคณะ. (2544). สังคมและวัฒนธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พัทยา สายหู. (2524). กลไกของสังคม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระมหาสนอง ปัจโจปการี. (2553). มนุษย์กับสังคม. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ม.ล.บุญเหลือ เทพยสุวรรณ. (2518). แนะแนวทางการศึกษาวิชาวรรณคดี. กรุงเทพฯ: บัณฑิตการพิมพ์.
ส.พลายน้อย(นามแฝง). (2547). โหง่วเส็งอึง.(ไซอิ๋ว). นนทบุรี: สำนักพิมพ์ศรีปัญญา.
สายทิพย์ นุกูลกิจ. (2534). วรรณกรรมไทยปัจจุบัน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒบางเชน.
สุชาดา สุธรรมรักษ์. (2531). เอกสารประกอบการสอนวิชา จต101 จิตวิทยาเบื้องต้น. กรุงเทพฯ: ภาควิชา แนะแนวและจิตวิทยาการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, ปทุมวัน.
สุนันทา โสรัจจ์. (2526). บทวิเคราะห์-วิจารณ์พระเอกหรือผู้ร้ายในวรรณคดีไทย. กรุงเทพฯ: พิมพ์นิยมวิทยา.
สุพัตรา สุภาพ. (2532). สังคมและวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพฯ: ไทยวัฒนาพานิช.
วราภรณ์ ตระกูลสฤษดิ์. (2544). "การศึกษาปัญหาและความต้องการของนักศึกษา มจธ.", การสัมมนาเรื่อง "การวิจัยทางการศึกษา ครั้งที่ 1, 18 กรกฎาคม.
หลี่ชิง. (2556). วิเคราะห์ตัวละครไซอิ๋ว (วิทยานิพนธ์การศึกษามหาบัณฑิต). ฉงชิ่ง: มหาวิทยาลัยภาคตะวันตกเฉียงใต้.
หยางหัว. (2554). วิเคราะห์ตัวละครตือโป๊ยก่ายในไซอิ๋ว (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กวาวสี:มหาวิทยาลัยครูกวางสี.
อัจฉรา สุขารมณ์. (2524). จิตวิทยาในชีวิตประจำวัน. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยพฤติกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
23-07-2017
รูปแบบการอ้างอิง
LI, L., Wichayapakon, K., & Thiamthan, C. (2017). วิเคราะห์ตัวละครสำคัญในวรรณกรรมไซอิ๋ว ฉบับการ์ตูนของกาย เบ็ญจ์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม, 12(1), 115–128. สืบค้น จาก https://so01.tci-thaijo.org/index.php/GraduatePSRU/article/view/85582
ฉบับ
ประเภทบทความ
บทความวิจัย
สัญญาอนุญาต
บทความหรือข้อคิดเห็นใดใดที่ปรากฏในวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงครามเป็นวรรณกรรมของผู้เขียน ซึ่งบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม


