บทบาทกองทุนเงินทดแทนกับการคุ้มครองแรงงาน

บทคัดย่อ

กองทุนเงินทดแทนตั้งขึ้นตามประกาศคณะปฏิวัติฉบับที่ 103 มีหน้าที่บริหารจัดการกองทุนเงินทดแทน ซึ่งเปิดดำเนินการครั้งแรกในปี พ.ศ. 2517 ต่อมาได้มีการตราพระราชบัญญัติเงินทดแทน พ.ศ. 2537 บังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 1 กรกฎาคม 2537 (Workmen’s Compensation Act B.E. 2537, 1994) หลังจากนั้นมีการออกพระราชบัญญัติเงินทดแทน (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2561 บังคับใช้ตั้งแต่วันที่ 9 ธันวาคม 2561 (Workmen’s Compensation Act (No.2) B.E. 2561, 2018) เพื่อคุ้มครองลูกจ้างที่ประสบอันตราย เจ็บป่วย สูญเสียอวัยวะ ทุพพลภาพ หรือตาย เนื่องจากการทำงานให้แก่นายจ้างหรือเจ็บป่วยด้วยโรคซึ่งเกิดขึ้นตามลักษณะหรือสภาพของงาน หรือโรคซึ่งเกิดขึ้นเกี่ยวเนื่องกับการทำงานให้แก่นายจ้างให้ได้รับเงินทดแทนเพื่อเลี้ยงดูตนเองและครอบครัวในขณะที่ขาดรายได้ประจำตามสิทธิที่กฎหมายกำหนดไว้ กองทุนดังกล่าวให้การคุ้มครองทั้งแรงงานชาวไทยและชาวต่างชาติ ซึ่งสอดคล้องกับอนุสัญญาฉบับที่ 111 ว่าด้วยการเลือกปฏิบัติ (การจ้างงานและการประกอบอาชีพ) ค.ศ. 1958 กองทุนเงินทดแทนบริหารโดยคณะกรรมการในรูปแบบไตรภาคีประกอบด้วยผู้แทนจาก 3 ฝ่ายด้วยกัน คือ ฝ่ายนายจ้าง ฝ่ายลูกจ้าง และฝ่ายรัฐบาล กองทุนเงินทดแทนกำหนดอัตราเงินสมทบหลักให้แก่นายจ้างในช่วง 4 ปีแรกอยู่ระหว่างร้อยละ 0.2-1.0 ขึ้นอยู่กับความเสี่ยงของแต่ละประเภทกิจการ ในปี พ.ศ. 2561 มีลูกจ้างในข่ายกองทุนเงินทดแทน 10,537,238 ราย จาก 416,579 กิจการ และมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผลการวิเคราะห์อัตราการประสบอันตรายและเจ็บป่วยเนื่องจากการทำงานของลูกจ้างระหว่างปี พ.ศ. 2557-2561 ทั้งกรณีร้ายแรง และรวมทุกกรณีพบว่ามีแนวโน้มลดลง เนื่องจากกระทรวงแรงงานให้ความสำคัญกับการจัดกิจกรรมส่งเสริมความปลอดภัยในการทำงาน และกิจกรรมรณรงค์ลดสถิติการประสบอันตรายในสถานประกอบกิจการให้เป็นศูนย์