Potentiality Development Approach for Community-based Tourism in Nakhon Ratchasima Province
Keywords:
Community-based tourism, Tourism readiness and performance, Potentiality development approachAbstract
The research of community-based tourism in Nakhon Ratchasima province focuses on the study of performance and readiness of the community who administer community-based tourism. The results from the study are used for potentiality development for community-based tourism in Nakhon Ratchasima province. It is qualitative research based on semi-structured interviews for community readiness and performance. The interviews were conducted on three groups of sampling, which influence the tourism activity in communities; 1) governments, 2) community leaders or his/her representative, and 3) the local business owners or his/her representative. There are 28 interviews from 3 groups.
The research result shows Nakhon Ratchasima province is proper at attraction factors due to Nakhon Ratchasima province has a variety of natural resources, heritage sites, and civilizations. On the
activity factors, the community has its unique activities that attract the tourist. Nevertheless, there are some improvement opportunities in many tourism factors. The tourism management factor is in top priority for development due to the most significant gaps, among other factors. The community should write the management rules or policies concerning income distribution to all community members, information for public communication. On the amenity factor, the community should improve the road to their community and information signs. The number of restaurants, convenient stores, and tourism information centers is on the improvement list. Moreover, there are some factors that can increase the number of tourists which
treated as the second priority. The second development priority consists of the activity factor and community organization factor. On the activity factor, the community should develop the activity calendar
to cover all seasons throughout the year. On community organization factors, the community should work as a team of all generations. The improvement from all factors can sustain the community-based tourism
in Nakhon Ratchasima province.
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2558b). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวไทย พ.ศ. 2558–2560. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา ค้นเมื่อ 23 ธันวาคม 2561 จาก https://www.mots.go.th/ewt_dl_link.php?nid=7114.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2018). Tourism Go Local ชุมชนเติบใหญ่ เมืองไทยเติบโต. TAT Review, 4. จาก https://www.tatreviewmagazine.com/article/tourism-go-local/
ณัฏฐพัชร มณีโรจน์ & สุวิทย์ สุวรรณโณ. (2560). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างองค์ประกอบการท่องเที่ยวการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน และการตัดสินใจเดินทางท่องเที่ยว กับการท่องเที่ยวแบบไม่รีบเร่ง อำเภอพนัสนิคม จังหวัดชลบุรี. วารสารวิชาการศรีปทุม ชลบุรี, 14(1), 202-213.
ประกิจ ลอยเลิศฤทธิ์ & ระชานนท์ ทวีผล. (2560). การประเมินศักยภาพขององค์ประกอบการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมสาหรับนักท่องเที่ยวผู้สูงอายุใน จังหวัดเพชรบุรี กรณีศึกษา: พระราชนิเวศน์มฤคทายวัน.Paper presented at the การประชุมวิชาการมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล ครั้งที่ 9 "ราชมงคลสร้างสรรค์นวัตกรรมที่ยั่งยืนสู่ประเทศไทย 4.0", ศูนย์แสดงสินค้าและการประชุม อิมแพ็ค เมืองทองธานี, 1452-1459.
ปิยวรรณ คงประเสริฐ. (2551). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศแบบบูรณาการเพื่อการวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนที่เกาะพะงัน จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการวางแผนและการจัดการการท่องเที่ยวเพื่ออนุรักษ์สิ่งแวดล้อม, มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, กรุงเทพมหานคร.
พยอม ธรรมบุตร. (2549). เอกสารประกอบการเรียนการสอนการเกี่ยวกับองค์ประกอบของการท่องเที่ยว.กรุงเทพมหานคร: สถาบันพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
รัฐนันท์ พงศ์วิริทธิ์ธร & ภาคภูมิ ภัควิภาส. (2556). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมชนเผ่าเพื่อความยั่งยืน. วารสารการวิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน, 6(1), 42-60.
วีระพล ทองมา. (2561). การท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism: CBT) สำหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้. กรุงเทพมหานคร: กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช. ค้นเมื่อวันที่ 28 ธันวาคม 2561 จาก www.dnp.go.th/fca16/file/i49xy4ghqzsh3j1.doc.
มนัสสินี บุญมีศรีสง่า (2556). การสร้างอัตลักษณ์ตราสินค้าแหล่งท่องเที่ยวอำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ในมุมมองนักท่องเที่ยวกลุ่มวัยรุ่น. วารสาร Veridian E-Journal, 6(1), 548-560
ศิรินันทน์ พงษ์นิรันดร, โอชัญญา บัวธรรม & ชัชชญา ยอดสุวรรณ. (2559). แนวทางในการพัฒนาศักยภาพการจัดการท่องเที่ยว อำเภอวังน้ำเขียว จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ มข., 9(1), 234-259.
ศูนย์วิจัยด้านตลาดการท่องเที่ยว. (2560). สถิตินักท่องเที่ยวในประเทศ รายจังหวัด: รายได้จากการท่องเที่ยว. จาก http://intelligencecenter.tat.or.th/articles/11859
ศูนย์วิจัยกสิกรไทย. (2561). แนวโน้มเศรษฐกิจและการท่องเที่ยวปี 2561. ค้นเมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2561 กรุงเทพมหานคร: http://ttaa.or.th/.pdf
สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน. (2561). การท่องเที่ยวโดยชุมชน. ค้นเมื่อวันที่ 25 ธันวาคม 2561, จาก http://www.cbt-i.or.th/
สำนักพัฒนาชุมชนจังหวัดนครราชสีมา. (2561). รายงานการประชุมพัฒนาการอำเภอ ครั้งที่ 9/2561. (9/2561). นครราชสีมา: สำนักพัฒนาชุมชนจังหวัดนครราชสีมา ค้นเมื่อวันที่ 25 ธันวาคม 2561 from http://korat.cdd.go.th/2018/09/28/ประชุมพัฒนาการอำเภอครั-3.
สมหมาย ตามประวัติ. (2555). การวิเคราะห์เนื้อหา (Content analysis). ค้นเมื่อวันที่ 25 ธันวาคม 2561, จาก https://www.nstda.or.th/th/nstda-knowledge/2854-content-analysis
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน (องค์การมหาชน). (2558). ท่องเที่ยวโดยชุมชน (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: โคคูน แอนด์ โค.
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2551). การท่องเที่ยวเชิงศิลปวัฒนธรรมอันดามันจุดเปลี่ยนอันดามันสู่ความยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.).
เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน บนฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง (pp. 138). ค้นเมื่อ 23 ธันวาคม 2561 from http://www.kpi.ac.th/media_kpiacth/pdf/M10_213.pdf
ไตรภพ โคตรวงษา, ครรชิต มาระโภชน์ & ชุติมา รุ่นพันธ์. (2555). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนในอำเภอบางคล้า จังหวัดฉะเชิงเทรา. วารสารการจัดการ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง, 5(2).
เอื้อมพร หลินเจริญ. (2555). เทคนิคการวิเคราะห์ข้อมูลเชิงคุณภาพ. วารสารการวัดผลการศึกษา, 17(1), 17-29.
Choi, H. C., & Sirakaya, E. (2006). Sustainability Indicators for Managing Community Tourism. Tourism Management, 27(6), 1274-1289
Choong, D. (2017). Mastercard Asia Pacific Destination Index 2017 [Press release]. Retrieved december, 29 2019 from https://newsroom.mastercard.com/asia-pacific/files/2017/04/Report-Mastercard-Asia-Pacific-Destinations-Index-2017.pdf
Dodds, R., Ali, A. & Galaski, K. (2018). Mobilizing knowledge: determining key elements for success and pitfalls in developing community-based tourism. Current Issues in Tourism, 21(13), 1547-1568.
Koontz, H & Weihrich, H. (2015). Essentials of Management: An International, Innovation,and Leadership Perspective (10th ed.). India: McGraw-Hill Education (India) Private Limited.
Razzaq, A. R. A., Mustafa, M. Z., Ali Suradin, R. H., Hamzah, A. & Khalifah, Z. (2012). Community Capacity Building for Sustainable Tourism Development: Experience from Miso Walai Homestay. Business and Management Review, 2(5), 10.
Rout, P. C. & Gupta, S. K. (2017). Asset based community development in mountain environs: a strategic application for sustainable community based tourism development in the Jaunsar-Bawar region of Uttarakhand, India. African Journal of Hospitality, Tourism and Leisure, 6(3), 1-11.
Dickman, S. (2000). Tourism: an introductory text (3rd ed.). Sydney: Hodder Headline.
Strydom, A. J., Mangope, D. & Henama, U. S. (2018). Lessons learned from Successful Community-Based Tourism Case Studies from the Global South. African Journal of Hospitality, Tourism and Leisure, 7(5), 1-13.
The Association of Southeast Asian Nations (ASEAN). (2016). ASEAN Community Based Tourism Standard, T. A. o. S. A. N. (ASEAN) (Ed.) (p. 270).
Middleton, V. T. C. & Clarke, J. R. (2001). Marketing in Travel and Tourism (3rd ed.). UK: Butterworth-Heinemann.
Zapata, M. J., Hall, C. M., Lindo, P. & Vanderschaeghe, M. (2011). Can community-based tourism contribute to development and poverty alleviation? Lessons from Nicaragua. Current Issues in Tourism, 14(8), 725-749.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิชาการเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา และคณาจารย์ท่านอื่นๆ ในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
