Analysis of the Learning and Teaching of Thai Culture in Universities in Nanning City, Guangxi Zhuang Autonomous Region of the People’s Republic of China
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This research aims to analyze the contents of Thai culture taught in seven universities in Nanning City, Guangxi Zhuang Autonomous Region of the People’s Republic of China. The research methodologies include Michael Byram’s theory of assessment and measurement of intercultural communicative competence, and the documentary research approach. Research findings are reported using descriptive analysis. The nine courses whose contents partly or in their entirety include the Thai culture are : Overview of Thailand, Thai Language and Culture, Thai Proverbs, Thai Literature, Thai-Chinese Comparative Cultures, Thai Society and Culture, Thai Folklore, Foundation Thai, and Thai Reading. Based on Byram’s theory, the research analyses found three positive aspects of the courses’ content as follows : 1) covering various topics; 2) being related to the daily life of students; and 3) presenting content comparative to the Chinese culture. However, two negative aspects were also found as follows : 1) unbalanced distribution of focus on cultural types; and 2) inadequate content regarding cross-cultural communication. In order for lecturers to teach and use textbooks in the classrooms effectively, recommendations are provided in terms of ideas, teaching methods, and extracurricular activities. In addition, two recommendations for improving teaching material include content selection and structure, and adding content related to cross-cultural communication.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1.The articles published in the Journal of Faculty of Applied Arts are the copyright of the journal. The use of the contents, texts, opinions, pictures, tables or any parts of the articles to be published in any format for the commercial use must be officially allowed in a written form by the authorized person of the editorial team.
2.The opinion exists in each article is the author’s responsibility. The editorial team of the Journal of Faculty of Applied Arts (FAA lecturers, staff, and any personnel) will not take any responsibility on that. The author of each article is the only person who will take full responsibility for his or her own article.
References
พระยาอนุมานราชธน. (2496). วัฒนธรรม. ค้นวันที่ 26 มกราคม 2567 จาก https://th.wikipedia.org/wiki/พระยาอนุมานราชธน_(ยง_เสฐียร โกเศศ).
วัลยาพร นาวีการ. (2527). บทบาทของวัฒนธรรมในการเรียนการสอนภาษาต่างประเทศ.วารสารภาษาปริทัศน์, 5(1). 68-74.ศรัญญา วาหะรักษ์ และชลลดา เลาหวิริยานนท์. (2558). อคติในการนำเสนอเนื้อหาทางวัฒนธรรมในหนังสือเรียนภาษาอังกฤษ. มนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์, 32(2), 91-112.
สุธาพร ฉายะรถี. (2558). การสื่อสารข้ามวัฒนธรรมกับการสอนภาษาอังกฤษ.การประชุมวิชาการระดับชาติ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม ครั้งที่ 7 มหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม 30-31 มีนาคม 2558. 313-317.
Byram, M. (1994). Teaching and Learning and Culture. Clevedon: Mutilingual matters.
Jiang, X. (2006). Towards intercultural communication: from micro to macro perspectives. Intercultural Education, 17(4), 407-419.
Larry, E. S. (2009). Dimensions of understanding in cross-culture communication. New York: Palgrave Macmillan.
Peng Chao. (2015). A study of cultural themes in textbooks for English Majors—A case study ofcontemporary college English (second edition) [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยกว่างซี].
Shen Yue. (2019). การศึกษาเนื้อหาทางวัฒนธรรมในตำรา "Oxford High School English (YilinEdition) ตามแบบจำลองการประเมินเนื้อหาทางวัฒนธรรมของทฤษฎี Byram [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยครูศาสตร์หูหนาน].
WEI ZIN และสมหมาย แจ่มกระจ่าง. (2553). ความคิดเห็นของ อาจารย์ นักธุรกิจ และนักศึกษาจีนต่อการเรียนภาษาไทยในมณฑลกว่างซี เพื่อประกอบอาชีพ. วารสารการศึกษาและพัฒนาสังคม, 6(1), 67-80.
