เปรียบเทียบพัฒนาการการเล่าเรื่องภาษาไทยในฐานะเป็นภาษาที่สองของเด็กกลุ่มชาติพันธุ์อาข่าและกลุ่มชาติพันธุ์ลาหู่

บทคัดย่อ

ผู้วิจัยศึกษาเปรียบเทียบพัฒนาการเล่าเรื่องภาษาไทยในฐานะภาษาที่สองของเด็กกลุ่มชาติพันธุ์อาข่าและกลุ่มชาติพันธุ์ลาหู่ โดยเลือกวิเคราะห์พัฒนาการทางด้านวากยสัมพันธ์จากเรื่องเล่าของเด็กกรณีศึกษาเด็กกลุ่มชาติพันธุ์อาข่าของนักเรียนโรงเรียนห้วยแม่ซ้าย ตำบลแม่ยาว อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย และเด็กกลุ่มชาติพันธุ์ลาหู่ของนักเรียนโรงเรียนบ้านสันกอง อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย 5 กลุ่มอายุ ได้แก่ กลุ่มอายุ 4 ปี  6 ปี  8 ปี  10 ปี และ 12 ปี กลุ่มอายุละ 4 คน รวมทั้งหมดกลุ่มชาติพันธุ์ละ 20 คน โดยตั้งสมมุติฐานการเล่าเรื่องจากภาพ 10 ภาพ แสดงให้เห็นพัฒนาการความซับซ้อนของโครงสร้างประโยค และการใช้จำนวนของหน่วยถ้อยผลการวิเคราะห์พัฒนาการทางวากยสัมพันธ์ในแง่ขนาดของหน่วยถ้อย สรุปได้ว่าจำนวนของหน่วยถ้อยที่มีขนาดใหญ่กว่า 5 คำ และเล็กกว่า 5 คำ มีจำนวนมากในทุกกลุ่มอายุและผลการวิเคราะห์ในเชิงปริมาณในแง่โครงสร้างของหน่วยถ้อย สรุปได้ว่ากลุ่มชาติพันธุ์อาข่าและกลุ่มชาติพันธุ์ลาหู่มีพัฒนาการการใช้โครงสร้างของหน่วยถ้อย จากโครงสร้างระดับง่ายไปถึงโครงสร้างแบบยาก ตามลำดับกลุ่มอายุที่มากขึ้นทั้งสองกลุ่มชาติพันธุ์ นอกจากนี้ ยังพบว่ากลุ่มอายุ 4 ปี และ 6 ปี มีการใช้อนุประโยคในการเล่าเรื่องมากที่สุด ส่วนกลุ่มอายุ 8 ปี 10 ปี และ 12 ปีมีแนวโน้มใช้ประโยคความเดียว การใช้ประโยคโครงสร้างซับซ้อนและอนุประโยคที่สัมพันธ์กันเพิ่มขึ้นตามระดับกลุ่มอายุผู้เล่าเรื่องเพศหญิงของทั้งสองกลุ่มชาติพันธุ์มีค่าเฉลี่ยของหน่วยถ้อยมากกว่ากลุ่มผู้เล่าเพศชาย และใช้โครงสร้างประโยคได้ซับซ้อนกว่ากลุ่มผู้เล่าเพศชายทุกกลุ่มอายุเหมือนกัน