เปรียบเทียบพัฒนาการการเล่าเรื่องภาษาไทยในฐานะเป็นภาษาที่สองของเด็กกลุ่มชาติพันธุ์อาข่าและกลุ่มชาติพันธุ์ลาหู่

บทคัดย่อ

ผู้วิจัยศึกษาพัฒนาการของการรับภาษาไทยในฐานะภาษาที่สองของกลุ่มเด็กชาติพันธุ์ลาหู่ เลือกวิเคราะห์พัฒนาการทางด้านวากยสัมพันธ์จากเรื่องเล่าของเด็กในกลุ่มชาติพันธุ์ลาหู่ กรณีศึกษาของนักเรียนโรงเรียนบ้านสันกอง อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย 5  กลุ่มอายุ ได้แก่ กลุ่มอายุ 4 ปี  6 ปี  8 ปี 10 ปี และ 12 ปี กลุ่มอายุละ 6 คน รวมทั้งหมด 30 คน โดยตั้งสมมุติฐานการเล่าเรื่องจากภาพ 10 ภาพ แสดงให้เห็นพัฒนาการความซับซ้อนของโครงสร้างประโยค และการใช้จำนวนของหน่วยถ้อย ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญในการสื่อสารที่เหมาะสมที่จะใช้วิเคราะห์พัฒนาการทางวากยสัมพันธ์ ผลการวิเคราะห์ในเชิงปริมาณในแง่จำนวนของหน่วยถ้อยสรุปได้ว่า ค่าเฉลี่ยของจำนวนของหน่วยถ้อยมีปริมาณเพิ่มขึ้นตามอายุตามลำดับน้อยสุดไปถึงมากสุด  ผลการวิเคราะห์พัฒนาการทางวากยสัมพันธ์ในแง่ขนาดของหน่วยถ้อย สรุปได้ว่าจำนวนของหน่วยถ้อยที่มีขนาดใหญ่กว่า 5 คำ และเล็กกว่า 5 คำ มีจำนวนมากในทุกกลุ่มอายุ และผลการวิเคราะห์ในเชิงปริมาณในแง่โครงสร้างของหน่วยถ้อย สรุปได้ว่ากลุ่มอายุ 4 ปี 6 ปี ใช้อนุประโยคเชื่อมในการเล่าเรื่องมากที่สุด ส่วนกลุ่มอายุ 8 ปี 10 ปีและ 12 ปี ใช้ประโยคความเดียวในการเล่าเรื่องมากที่สุด  ประโยคความรวมและอนุประโยคเชื่อม (แสดงความต่อเนื่องของเหตุการณ์) มีจำนวนเพิ่มขึ้นตามลำดับของอายุ