สร้างประสบการณ์ตรงการเป็นผู้ประกอบการยุคใหม่ส่งต่อความสำเร็จ จากแนวปฏิบัติที่เป็นเลิศสู่อาชีพที่มั่นคงและยั่งยืน
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์การวิจัย 1) เพื่อศึกษาองค์ประกอบ ขั้นตอนการสร้างประสบการณ์ตรง
การเป็นผู้ประกอบการยุคใหม่ให้สามารถสร้างธุรกิจที่สนใจหรือพัฒนาธุรกิจเดิมให้มียอดขายและรายได้เพิ่มขึ้น 2) พัฒนารูปแบบ และ3) ทดลองใช้รูปแบบ กระบวนการดำเนินงานการสร้างประสบการณ์ตรงการเป็นผู้ประกอบการยุคใหม่ส่งต่อความสำเร็จจาก The Best Practice สู่อาชีพที่มั่นคงและยั่งยืน ซึ่งมาวิธีดำเนินการวิจัยเป็น 3 ระยะตามวัตถุประสงค์การวิจัยผลการวิจัยสรุปว่าผลการพัฒนารูปแบบ กระบวนการดำเนินงานการสร้างประสบการณ์ตรงการเป็นผู้ประกอบการยุคใหม่มี 4 องค์ประกอบ และมีขั้นตอนการสร้างประสบการณ์ตรงฯ 5 ขั้นตอน ผลการพัฒนารูปแบบ กระบวนการดำเนินงานการสร้างประสบการณ์ตรงการเป็นผู้ประกอบการยุคใหม่ ภาพรวมอยู่ในระดับ “เหมาะสมมากที่สุด” และความพึงพอใจต่อโครงการสร้างประสบการณ์ตรงการเป็นผู้ประกอบการยุคใหม่ ภาพรวมอยู่ในระดับ “ความพึงพอใจมากที่สุด”มีค่าเฉลี่ยรวม 4.57 กลุ่มเป้าหมายที่เข้าร่วมโครงการฯ สามารถสร้างอาชีพและมีรายได้เพิ่มขึ้น โดยมีจำนวนผู้เข้าร่วมโครงการฯ รวมกลุ่มสร้างธุรกิจร่วมกัน กลุ่มๆละ 3-6 คน จำนวน 11 ธุรกิจ แสดงให้เห็นว่ารูปแบบที่พัฒนาขึ้นสามารถใช้พัฒนาผู้ประกอบการได้จริง
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
1.บทความที่ตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการศิลปศาสตร์ประยุกต์ การนำเนื้อหา ข้อความหรือข้อคิดเห็น รูปภาพ ตาราง ของบทความไปจัดพิมพ์เผยแพร่ในรูปแบบ ต่าง ๆ เพื่อใช้ประโยชน์ในเชิงพาณิชย์ ต้องได้รับอนุญาตจากกองบรรณาธิการวารสารอย่างเป็นลายลักษณ์อักษร
2.ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่อง เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับวารสารวิชาการศิลปศาสตร์ประยุกต์ และบุคลากร คณาจารย์ท่านอื่น ๆ ในวารสารฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใด ๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
เอกสารอ้างอิง
กรมส่งเสริมอุตสาหกรรม กระทรวงอุตสาหกรรม. (2562). ผู้ประกอบการยุคใหม่ ทำอย่างไร
จึงจะสำเร็จ. บริษัทเมจิกเพรส จำกัด
โกสินทร์ ชำนาญพล และและสุดาใจ โล่ห์วนิชชัย. (2562). การพัฒนารูปแบบเทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อส่งเสริม
ศักยภาพผู้ประกอบการ. วารสารราชพฤกษ์ . 17(2). 130-138.
ดลฤดี พลมิตร และสมจิตร ล้วนจำเริญ. (2566). ความท้าทายของการเป็นผู้ประกอบการกับ
ความสำเร็จในการแข่งขันยุคใหม่ตามแนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารการจัดการและการพัฒนา มหาวิทยาลัยราช
ภัฏอุบลราชธานี, 10 (1), 271-284.
พรมิตร กุลกาลยืนยง. (2561). กลยุทธ์การสร้างผู้ประกอบการในองค์การ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์
มหาวิทยาลัยราชพฤกษ์. 4 (1). 1-11.
มนกนก ภาณุสิทธิกร (2562). กระบวนการเรียนรู้ของผู้ประกอบการสตาร์ทอัพ. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต,
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
Kosin Chamnanpon ,Sudajai Lowanichchai. (2019). A Development Model of Digital Technology for Supporting Entrepreneur. Ratchaphruek Journal, 17(2), 130-138.
Pandam, S. (2021). Innovative Entrepreneurs in the new normal. Vocational Education
Innovation and Research Journal, 5(2), 1-8.
Bygrave, W., Minniti, M. (2000). The Social Dynamics of Entrepreneurship.
Entrepreneurship Theory and Practice, 24(3), 25-36.
Hakami, S. (2021). he Role of Social Entrepreneurship in Community Development.
A Case Study of Social Entrepreneurship in Saudi Arabia. Psychology and
Education Journal, 58(2), 154-161.